Gat

Mijn werkplek ziet uit op een door muren begrensd binnenplaatsje waar niets gebeurt, bijna niets, soms vliegt er een vogel overheen, er is wilde groene begroeiing waar de wind weleens mee speelt, als het regent is het geluid dat druppels maken als ze op de marmeren tegels terechtkomen, gewoon te zíen, allemaal enorm rustgevend.
In een hoek staat een stevige kartonnen doos waar ik graag krachtig tegenaan trap als het even tegenzit en ik in een slecht humeur ben geraakt. Dat helpt, er komt licht in mijn donkere stemming.
Ik heb het helaas niet gezien maar zondagavond ging het in het programma Metropolis over woedekamers in Peru, in Lima. Daar kun je met opgekropte negativiteit terecht. Meubels, flessen en zo lekker tegen de muur gooien. Een vrouw die gebruik maakte van die kamer, zei dat het haar allemaal opluchtte en vrolijk maakte. Daarna douchen en dan hup naar bed.
Gelukkig heb ik niet vaak last van woede, maar ik vond het enorm aantrekkelijk klinken. Ik herinner me een Koningsdag van een paar jaar geleden. Toen kon je hier op de markt tegen kleine vergoeding borden kapot gooien tegen een voor dat doel opgetrokken muurtje. Het project werd geleid door een zeer opgewekte vrouw die ervoor zorgde dat je zin had in die borden. Mijn stemming was al prima, maar daarna vond ik Koningsdag een op en top uitstekende gebeurtenis, terwijl ik helemáál niet van dat feest houd.
Met de aantekening dat ik hard verzet voel tegen haast iedere vorm van agressie, zie ik in de woedekamer toch een gat in de markt. Ik denk dan meteen aan een mobiele woedekamer, een bonte Pipowagen waarmee je door het land trekt.
In mij huist geen ondernemer, maar ik geef het idee met het grootste genoegen door.