Beschaving

Het is mijn kop in het zand steken, ik weet het, maar artikelen over gezond voedsel sla ik meestal over. Ik doe mijn best verantwoord te eten, maar in zo’n artikel lees ik altijd iets wat ik niet goed doe. Wil ik dat dan niet weten? Ja en nee.
In Trouw lees ik een interview met Jaap Seidell. Hij is hoogleraar duurzame voeding en gaat met pensioen. Hij vindt dat er veel schadelijks te koop is in de supermarkten. Dat verbieden is geen oplossing: “We hebben nu een maatschappelijk sentiment waarin mensen snel zeggen: mogen we dat ook al niet meer? Dat bepaal ik zelf.”
Ja, dat heb ik zelf ook snel: ik bepaal het zelf wel. 
Jaap Seidell zegt dat we meer vulling dan voeding kopen en vulling moet ontmoedigd worden. Ontmoediging is een sterk woord. 
Zelf raak ik ontmoedig me vol te stoppen met rotzooi als ik mensen op straat lopend zie eten. Ik heb het niet over een zak patat of een oliebol. Dat hoor jij bijna op straat te eten, net zoals een haring. Ik heb het vooral over broodjes die te groot zijn voor onze monden, maar daar toch in geduwd moeten worden, terwijl de inhoud van die broodjes alle kanten op spat en de rucola aan de lippen blijft kleven. Het broodje is nauwelijks met enige beschaving te verwerken, ja, thuis, met mes en vork en een servet. Op straat is het een klein slagveld.
Ik hoef dat soort broodjes dan een tijdje echt niet meer. 
Laatst in de trein zat aan de andere kant van het gangpad een man een grote grillworst te eten. Telkens voordat hij een hap nam doopte hij de worst in een bakje whiskeysaus en terwijl hij at maakte hij grommend geluiden die van tevredenheid getuigden. Was vorige week. Weer zo’n voorbeeld: sindsdien eet ik ontzettend gezond. Zeer ontmoedigd.