Prettig verzinken in de herinneringen van Thomas Verbogt

Je zou bijna elk boek van Thomas Verbogt (1952) kunnen omschrijven als: man vindt oude doos en herinnert zich iets uit zijn jeugd. Die doos kan ook een foto zijn, of een bepaalde lichtinval, een lied, een straat, de glimlach van een vrouw. Het zijn kleine dingen die bij Verbogt – of bij zijn alter ego – een stroom aan mijmeringen teweegbrengen. En dan begint het verbogtiaans aftasten van de beelden uit het verleden. Wat gebeurde er? Met wie? Wat heeft de jongen van toen te maken met de man van nu? Wat als alles anders was gelopen?
In Als je de stilte ziet draait het om een pleegbroer met wie de hoofdpersoon maar geen echte band krijgt. Later hebben ze helemaal geen contact meer. Maar de herinneringen blijven. Vintage Verbogt, zoals hij, in zijn licht melancholische, meanderende stijl, minuten, uren, dagen, weken, jaren met elkaar verknoopt: ‘alles wat van belang was, gebeurde achter elkaar, je zou het één lange dag kunnen noemen.’ Verbogt lezen is prettig verzinken in een vertrouwd soort herinneringen; bíjna als de jouwe.