Heden Christine (1985)

Christine zal haar verjaardag vieren met haar vriend Philip, met wie ze samenwoont, en haar ouders. Ze is ongeneeslijk ziek, hetgeen voor haar een gegeven is. Tijdens het verjaardagsfeestje ontstaat een benauwde sfeer.  De emoties waar-mee de personages nauw aan elkaar verbonden zijn krijgen geen kans op door-braak. Ieder wil zijn / haar eigen oplossing voor het leven handhaven zonder wezenlijk met de anderen betrokken te zijn. Wat Christine en Philip betreft resulteert dit in een spel waarin woorden als camouflage worden gebruikt.  Tegelijk houdt dit spel een bespiegeling over henzelf in: ze weten dat ze een code hanteren waarin alleen de oppervlakte aan bod mag komen.  Ze hebben met elkaar een afspraak gemaakt over hun contact-gedrag, zodat geen enkele emotie méér kan veroorzaken dan wat rim-pelingen aan de oppervlakte. De aanwezigheid van Christine's ouders brengt iets op gang.  De relaties worden voor allen onoverzichtelijk.  De ouders zitten elk voor zich zo diep in hun eigen leven verankerd dat relativering niet meer mogelijk is.  Ze vullen de neutrale ruimte van Philip en Christine. Het besef van tijd dat bij Christine en Philip aan het vervagen is, wordt door de ouders weer opgewekt. Vrij laat in het stuk, wanneer Christine en haar moeder even trachten elkaar te bereiken, lijkt de neutrale ruimte van Philip en Christine weg te zakken in de gevoelens.  Deze rimpeling is echter niet sterk genoeg om het gecodeerde gedrag te doorbreken. De ouders vertrekken onverrichterzake en Christine en Philip vatten hun o-gangsspel weer op.