Waarschijnlijk is het toeval, gelukkig toeval, maar in mijn directe omgeving vinden weinig cosmetische ingrepen plaats. Kan niet zeggen `geen’, want ik weet het niet zo goed. Wel van de mannen. Dat zou ik zeker zien! Dénk ik. Soms hoor ik een vrouw zeggen dat ze `toch even een spuitje gaat halen’. Dan vraag ik niet wat voor spuitje en waar het geplaatst wordt, want misschien is die nieuwsgierigheid ongewenst.
Hoe lang Valentijnsdag in Nederland bestaat, weet ik niet. Kan ik opzoeken, maar dat heb ik niet gedaan. Wel weet ik dat ik in mijn lange columnistenbestaan er ieder jaar over schreef. Waarom? Omdat het een dag is waarmee ik niets heb, terwijl ik toch van behoorlijk wat mensen houd. En er nog meer mensen zijn die ik alleen maar erg aardig vind. Je zou daar dus iets mee moeten doen, niet, niet letterlijk met die mensen, maar ze een kaartje sturen of een bloem of een lelijk voorwerp dat een Valentijnscadeau wordt genoemd. Maar dat doe ik niet en deed ik ook nooit.
Een paar keer per dag denk ik aan wat de coach van de fitnessclub vaak tegen me zegt: “Beetje ontspanning op het gezicht graag.” Vorige week hoorde ik in het ziekenhuis dat mijn hand en arm nog een maandje in het gips moeten blijven. Vond ik teleurstellend, maar dacht: “Beetje ontspanning op het gezicht graag.” Dus deed ik er luchtig over en de prachtige verpleegkundige die het gips aanbracht, deed ook luchtig en als twee mensen op dezelfde plaats tegelijkertijd luchtig doen, is het geen zware opgave ontspannen te kijken. Het probleem is dat ik niet wéét of ik dat doe.
Waar ik graag over schrijf en zal blijven schrijven, omdat het me mateloos fascineert, zijn de overbodige mededelingen die we doen. Dus je struikelt op straat en komt ten val en dan zeg je tegen passanten die zagen wat er gebeurde: “Ik ben gevallen.” Of de overbodige vraag: bezoek belt aan, je doet de deur open: “Heb je het kunnen vinden?” Waarom dat is, weet ik niet. Ja, het zal met sociale onhandigheid te maken hebben.
Met de gesprekken die ik om me heen hoor, in het openbare leven, heb ik natuurlijk weinig te maken. Toch vang ik flarden op en die kunnen met me op de loop gaan. In de trein zitten achter me twee vrouwen met heldere, net iets te harde stemmen. Een van hen zegt: “Geeft hij me een pakje: echt iets voor jou. Dat zegt-ie: echt iets voor jou.” De ander zegt: “Toch leuk dat hij wat voor je meeneemt.” Ik draai me niet om, hoewel ik nieuwsgierig ben. Hun leeftijd kan ik niet schatten, wel hoor ik dat er onrecht schemert.
Paar dagen geleden stond in deze krant op regiopagina een bericht met de kop: Docent stopt na `fysiek incident’. Ik vroeg me af wat dat was, een fysiek incident. Op sommige dagen voel ik me ook een fysiek incident, waarover ik niet wil praten. Maar ik snapte natuurlijk dat zoiets niet bedoeld werd. Daarom las ik het bericht. Misschien een #metoo-geval. Was het niet.
Er komt soms ook goed nieuws uit omroepland. We weten nog niet hoe ons te herstellen van de gang van zaken rond weerman Piet Paulusma, maar gelukkig gloort er een troostrijk vooruitzicht: de terugkeer van De Vakantieman. We zeggen onmiddellijk: Frits Bom. Ja! Wordt ook een eerbetoon aan Bom, alweer twee jaar niet meer onder ons, maar we vergeten hem niet.
Bijna alle problemen zijn te ernstig om te kunnen spelen, maar toch zeg ik dat hier niet het probleem speelt dat ik me afvraag of ik de mobieltjes van mijn kinderen moet controleren. Misschien heb ik makkelijk praten, ook omdat ik van nature niet geïnteresseerd ben in mobieltjes. Behalve als er bezoek is dat er de hele tijd op kijkt, dan wil ik graag weten wie er nog meer op bezoek is. Maar in het algemeen ben ik er een groot voorstander van iedereen maar te laten.
Snufjes. Ze zijn niet populair bij me geworden. Ik ken mezelf nog steeds niet, maar weet wel dat ik geen man van snufjes ben. Daardoor leef ik misschien moeilijker dan strikt noodzakelijk is.
Het kán bijna niet, maar volgens mij heb ik niets van Ikea in huis. Ben er nu twee keer doorheen gelopen, maar nee. Misschien wil ik het niet zien. Daarbij: ergens begin vorig jaar was ik in Ikea, weet ik zeker. Loodgrijze hemel, kille regen, het was nog vroeg op de dag, té vroeg, want het warenhuis was nog niet open, wél het restaurantgedeelte, want dat zat vol ontbijtende mensen. Ondanks die volheid was het er nogal stil, daar in dat vreemde en ook bedrukkende landschap van regenjassen en croissantjes.
