Nieuwe lente, nieuw geluid: in Frankrijk is servies uitgevonden dat geen lawaai maakt, niet meer klettert. In keukens doen zich gezondheidsproblemen voor, stress en vermoeidheid, gevolg van de felle herrie van borden en schalen die op elkaar gestapeld worden of op de grond aan scherven vallen. Eind dit jaar komt het servies ook deze kant op, niet alleen voor in restaurantkeukens, voor ons allemaal.
Op schooldagen is het hier tussen 8 en half 9 altijd spitsuur en tussen 3 en 4 ook. Ouders transporteren hun kinderen naar en van school, vooral in bakfietsen en met de auto. Gewone fietsen, met zitje voor- of achterop zijn in de minderheid.
Kleine berichten kunnen ook tot diep nadenken stemmen. Kamervoorzitter Martin Bosma heeft Thierry Baudet een brief gestuurd. Daarin staat dat Baudet zijn collega Jesse Klaver twee keer bedreigd heeft. Dat weet Baudet zelf ook wel, maar Bosma heeft aangedrongen op fatsoen, moeilijk woord voor Baudet.
Waar een klein land groot in kan zijn! Denk ik niet vaak, maar gisteren wel, even, toen ik in deze krant las over het bezoek dat onze demissionair premier bracht aan een onderwijsinstituut in Peking. Daar sprak hij studenten toe die Nederlands studeren.
Nogal haastig fiets ik voorbij de winkel vol Oude Dingen. De eigenaar zit voor de open deur ontspannen in de ochtendzon. Hij drinkt een pijpje bier. Het tafereel ziet er pico bello uit. Ik voel lichte jaloezie, een dunne stemming waarin zich de vraag mengt waarom ik dat nooit doe, lekker in de ochtendzon een pijpje bier drinken. Waarom vind ik het vroeg voor zoiets? Als ik bij de hoek ben besef ik dat ik niet alleen de eigenaar zag, maar ook wat er naast de deur stond.
Zeker weten doe ik het niet, want ik weet haast niets zeker, maar volgens mij is er in mijn directe omgeving niemand die heeft gestemd op Forum van Democratie, of daarmee sympathiseert.
Altijd ben ik gefascineerd door het gedrag van herinneringen. Wanneer ze tot leven komen, hoe dat gebeurt, een geluid, een geur, een onverwachte ontmoeting met iemand die je lang niet gezien hebt, een foto natuurlijk of ineens zomaar. Zaterdag was het een ingelijste tekening die ik zag op een rommelmarkt. Erop was te zien hoe Jezus op een ezel Jeruzalem binnenkwam, terwijl mensen hem stonden toe te juichen met palmtakken.
Mooi dat je op onverwachte momenten aanleiding krijgt over iets na te denken waar je normaal niet op was gekomen, bijvoorbeeld wat je zou doen als je maanden op zee was geweest en in een vreemde stad op een brug over het water stond uit te kijken. Ik kom daarop door een film-in-wording. Ik woon in een buurt waar vaak films worden opgenomen. Daarover krijg je dan een brief waarin staat waarmee je op de filmdagen rekening moet houden, de ongemakken die daarbij horen (meestal vrij veel), en ook waar de film ongeveer over gaat.
Voor de haringkraam zag ik een man een mooi oud gebaar maken. Hij had de haring naar binnen laten glijden, depte met een servetje zorgvuldig zijn lippen en – nu komt het gebaar – liet toen de uitbater het oké-teken zien door met de toppen van duim en wijsvinger een rondje te vormen. In een restaurant zijn er nog steeds mensen die een schrijfgebaar maken om te kennen te geven dat ze de rekening willen hebben. Ook erg goed.
“Praat vandaag over morgen.” Zo heet een nieuwe campagne die eraan staat te komen, vooral gericht op zestigplussers. Een initiatief van demissionair minister Conny Helder van volksgezondheid, sport en welzijn. Waarom worden alleen zestigplussers aangesproken? De minister denkt dat die leeftijdsgroep zich maar matig voorbereidt op de tijd die komen gaat, en er vanuit gaat dat alles min of meer op zijn pootjes terechtkomt. Dat kan echter tegenvallen.
