Terwijl ik van van alles op mijn bureau stapeltjes maak en spinnend vaststel dat ik zo de boel aan het opruimen ben, vind ik een stukje dat ik uit een krant scheurde, lang geleden want het heeft een oude kleur. Een scheursel uit een pagina waarboven CORONA NIEUWS staat en boven het stukje: Tips voor thuis. De eerste: 'Zorg voor structuur in de dag. Zet de wekker, sta op tijd op, ga douchen, pak een ontbijt en begin aan de dag.’ Ik merk dat ik knik tijdens het lezen van die woorden. Kan ik nu ook wel wat mee.
Doe het niet zo vaak meer, ’s ochtends vanuit bed de televisie aanzetten. Gisteren per ongeluk wel. In het programma voor Wakker Nederland kwam ik in een gesprek over James Bond terecht. Een amusementsdeskundige was naar de première gegaan, maar kon er verder niets over zeggen, want door de mensen daar aan tafel lachend begrepen werd. Ook door mij trouwens. Vervolgens kwam er de vraag aan de orde: moet James Bond door een vrouw worden gespeeld? De acteur die het de laatste keren heeft gedaan, stopt ermee, maar uiteraard mag de reeks niet ophouden.
Bijna dagelijks scheur ik een foto uit de krant waarnaar ik nog even wil kijken. Maandag was dat een oude foto van een familie uit 1953 die rond de radio zat, vanwege een toespraak van koningin Juliana. Fascinerend: zes mensen rond een radio, trouwfoto op het toestel, breiende vrouw, lezende man, duidelijk de vader, een beeld uit een kalme samenleving waarvan we ons geen voorstelling meer kunnen maken. (Hoewel: kalm? Sprak de koningin niet over de watersnoodramp?)
Iedere dag hoor je nu wat over James Bond. Ja, deze week première vijfentwintigste film met de montere held in de hoofdrol. Interessant dat het altijd een gebeurtenis is met een uitstraling waar niemand onderuit kan, terwijl het meestal matige verhalen zijn met dezelfde ingrediënten. Geeft niks, de wereld heeft James Bond nodig, omdat een held als hij ons optimistisch moet stemmen. Heldere boodschap: het komt altijd goed, want James Bond is nu eenmaal James Bond. Ik ga kijken.
Tjonge, ik deed zaterdag op deze plek toch te luchtig en wereldvreemd over de coronapas. Moest die afgelopen weekend paar keer laten zien, wat ik verder niet erg vind, ook omdat ik houd van de opluchting goedgekeurd ergens naar binnen te mogen gaan. Had ik lang geleden bij grensovergangen. Vond het geen enkel probleem als een douanier mijn paspoort intens bestudeerde en nog even in zijn hokje ging om wat te contoleren waarvan ik geen idee had.
Vandaag verdwijnt de anderhalve meter. Zo zeggen sommige mensen het. Beetje rare mededeling. Bedoeld wordt dat de anderhalvemetersamenleving wordt opgeheven. Vorig jaar Woord van het Jaar: anderhalvemetersamenleving. Niet omdat het zo’n mooi woord is. te lang en klonterig, maar wel een woord dat veel over deze tijd zei. Zei, want het is allemaal weer voorbij. Volgens mij toch al een tijdje, maar ja, niet officieel. En daar hebben we altijd behoefte aan: dat iets officieel is. Maar de laatste maanden merkte ik nergens iets van die anderhalve metersamenleving.
Belangenbehartigers van tuincentra en woonwinkels trekken aan de bel: ze zijn bezorgd over hun horeca. Vanwege de coronapas. Ze vrezen gedoe, ze willen `noodgedwongen’ geen `politieagentje’ spelen.
Moet een vorm van geluk zijn. Dat denk ik als ik in Maastricht uit de trein ben gestapt en achter een min of meer bejaard echtpaar loop dat klaar is voor een fikse wandeling. Rugzakjes. Nordic Walking stokken. Stevig schoeisel. Het meest opvallend zijn de korte broeken die ze aan hebben, niet alleen omdat de korte broekentijd is afgelopen, maar vooral omdat het van die korte korte broeken zijn. Ze doen me denken aan gymnastieklessen in een andere tijd, ver achter ons, toen niemand zich bekommerde om de uitstraling van sportkleding.
Als er door de gangen van onze lagere school een vrouw liep, was dat opmerkelijk, een rooms-katholieke jongensschool, geleid door religieuze mannen die geen paters maar `broeders’ waren. In dat kleine universum speelden meisjes geen rol. Vrouwen al helemaal niet. Ja, Maria, de moeder van Jezus, maar dat was toch wat anders.
Een matige Prinsjesdag is het vandaag. Er kan en mag weinig in Den Haag, het land is politiek volstrekt verschraald en wat er overblijft zijn alleen de hoedjes die nog voor enige opwinding kunnen zorgen.
