Het eerste licht boven de stad Herinneringen aan Frans Kusters en een keuze uit zijn verhalen

De literaire entree van Frans Kusters, die vorig jaar op 63-jarige leeftijd overleed, was veelbelovend. In 1973 kreeg hij de Reina Prinsen Geerligsprijs en oogstte zijn eerste boek, De reis naar Brabant, vrijwel louter lof. Maar Kusters bleef een writer's writer: trouw uitgegeven, geliefd bij een select gezelschap. Brede bekendheid viel hem nooit ten deel.
Lag het aan zijn genre, het korte verhaal? Was het zijn excentrische woonplaats (hij vertrok nooit uit Nijmegen)? Of was het Kusters' stijl? Geen baanbrekende teksten, maar bedachtzame, wat gedistantieeerde verhalen, die zich vaak surrealistisch tegen luidruchtigheid en de waan van de dag verzetten. Kusters was van de zachte krachten.
Zijn hele schrijversleven was Kusters bevriend met Thomas Verbogt, die uit Nijmegen vertrok en via omwegen in Amsterdam terechtkwam. Kusters' overlijden was voor Verbogt aanleiding om op papier te zetten wat deze intense band van ruim veertig jaar betekende. En zo verscheen op 20 november, een jaar na het overlijden van Kusters, Het eerste licht boven de stad. In ruim honderd pagina's maakt Verbogt de tedere balans op van een vriendschap, gevolgd door een keuze uit Kusters' werk. Knap is dat dit portret, in alle opzichten van dichtbij geschilderd, nergens klef of te persoonlijk wordt. Het is het verhaal van twee schrijvers, die beiden literair een eigen kant op groeien, maar verbonden blijven in het verlangen zich te wijden aan 'Het Ware Werk', aan literatuur die deugt.