Aandachtig

Dikke kranten liggen op tafel, dikke tijdschriften, dubbelnummers zoals altijd op het einde van het jaar. Ik laveer tussen alle tips voor de kerstdagen door, vraag me af hoe we ooit op eigen kracht die dagen doorkwamen, en lees luchtig alle interviews met bekende en minder bekende mensen over het afgelopen jaar, waarbij ik het gevoel krijg dat ik meer gemist heb dan me lief is. Terwijl ik het jaar al zo vol vond. En ook dat het sneller voorbijging dan de andere jaren in mijn best al lange leven.
Dat wordt nog versterkt door alle lijstje die langs me heen waaien, de beste boeken, de beste films, de beste series, de beste muziek. Ik lees veel, zie veel, hoor veel, maar ken er toch weinig van. 
Van al die kranten en tijdschriften dacht ik: die ga ik lekker en aandachtig onder de kerstboom lezen. Dat denk ik nog steeds, maar ik weet niet of het me lukt. Ik weet inmiddels dat het onzin is te denken dat je er alle tijd voor hebt. Je hebt voor helemaal niets alle tijd. 
Ik merk dat ik daar last van begin te krijgen. Het jaar is nog minder dat tien dagen te gaan en ik verdwaal in een schemerige volheid die me benauwt.
Aan een jong familielid vroeg ik paar dagen geleden of er op school iets over de betekenis van Kerstmis wordt verteld. Hij vroeg wat ik bedoelde: “Nou, weet je wat we met Kerstmis vieren?”
Helder antwoord: “Geboorte van Jezus.”
Ik wachtte even of er nog meer kwam, maar dat kwam er niet. Op eerste kerstdag vertel ik voor het diner het kerstverhaal na. De jonge familieleden zijn op me gesteld, gelukkig, en luisteren om me een plezier te doen.
Misschien zoek ik dat in de schemering van de laatste dagen van 2025: wat betekent het allemaal voor ons? Misschien een te oude vraag.