Hééft wat even zeer concreet middelpunt te zijn van een zorgzame samenleving. Moest er wel wat voor doen: aangereden worden door een scooter. Ik zat op de fiets en kwam van rechts, maar dat laatste zegt niet zo veel. De scooter reed hard, maar dat doen alle scooters. Was mijn tweede aanrijding als fietser. De eerste keer vloog ik door de lucht en dat duurde best lang, ik bedoel dat ik de plek zág waar ik terecht zou komen, tussen een stuk of tien kwetterende Italiaanse toeristen.
“O jongens, daar is Thomas. Die legt het allemaal uit.” Bedrukkende aankondiging. Wat is de kwestie? Christelijke feestdagen! In mijn familie waarvan ik de koude kant ben, wordt er met vraagtekens tegenaan gekeken en ik, met mijn degelijke rooms-katholieke opvoeding, ben een man met antwoorden. Vind ik niet erg, heb goede herinneringen aan die opvoeding en nam er ook veel van mee. Daarom doe ik over christelijke feestdagen helemaal niet raar en afstandelijk.
De vraag hoe het met je gaat is bijna altijd te groot. We zouden ermee moeten ophouden: de steller van de vraag merkt het vanzelf wel. Een antwoord kan zijn: “Best goed. Ik heb de boel op orde.” Klinkt uitstekend, maar het probleem in dat antwoord is het té globale woordje `boel’. Wat is de boel precies? Of ongeveer?
Je treft ze niet alleen in de SGP aan, mannen in degelijke zondagse pakken en met sterk geordend haar die alles, maar dan ook álles zeker weten, je komt ze ook in het wild tegen. Toen ik zaterdag de ingang van een park passeerde, zag ik er twee van wie ik meteen dacht: moeten die niet in Nieuwegein op het partijcongres zijn? Ze waren ernstig met elkaar in gesprek, met zware stemmen. Er stonden ook twee vrouwen bij, dienstbare verschijnselen met een overzichtelijk leven.
Laat ik meteen maar zeggen dat ik makkelijk praten heb. Doe het niet graag, maar heb het soms. Ik kan er niet onderuit weer over grensoverschrijdend gedrag na te denken. Nu dus van dirigent Jaap van Zweden, hier en daar gesprek van de dag. Vorige week werd er aan de bel getrokken over het advocatenechtpaar Knoops. Ging niet over hem, vooral over haar. Ook hard praten. En beledigen. We horen er niets meer over, maar we weten niet wat er vandaag gebeurt.
Met vragen waarvan ik weet dat het antwoord erop niet bestaat of even zoek is, houd ik me het liefst niet bezig. Er zijn uitzonderingen, zoals `Hoe te leven? Of `Hoe moet het vandaag?’, het antwoord daarop is er niet, maar soms valt er toch iets over te zeggen. Vraag die ik al een tijdje vermijd is `Wat voor land is Nederland?’ of `Wat voor land is Nederland gewórden?’.
Sympathieke uitdrukking: een oogje toeknijpen. Dus net doen alsof je iets niet ziet. Gaat nooit om wat ergs, grensoverschrijdend gedrag bijvoorbeeld, nee, kleinigheidje. Toen ik nog een erg jonge leerplichtige was, werd het soms tegen me gezegd. Ik had iets gedaan wat niet helemaal de bedoeling was (bleef zich altijd voordoen in mijn leven), maar ik veroorzaakte er geen schade mee. En dan zei de leerkracht het: “Voor deze keer knijp ik een oogje toe.” Dan begreep ik heel goed: niet nóg een keer.
Klein jubileum is het, strikt privé, maar toch wezenlijk en op een speciale manier veelzeggend: nu de eindexamenperiode aan de gang is, heb ik wéér geen last van examendromen, nu al voor de derde keer, vorige twee jaren ook niet, dus aaneensluitend. Dat moet iets zeggen.
Ook altijd een stralend signaal dat de zomer er popelend aan zit te komen: het filmfestival in Cannes. Ik lees er veel over, ook omdat ik graag wil weten wat me qua bioscoopbezoek te doen staat. (Nog steeds ben ik liever in de echte bioscoop dan dat ik thuis op de bank naar films kijk. Doe ik ook wel, maar vol verwachting naar de buurtbioscoop wandelen blijft een gang van zaken die mijn dag hoog optilt.)
De gesprekken die je hebt in de kleedkamer van de fitnessclub, voor of na de sportbeoefening, zijn kort en nietszeggend. Vooraf wil je zo snel mogelijk beginnen, want dan ben je er ook weer snel vanaf, en na afloop kun je nauwelijks een woord uitbrengen en zit je bovendien vol verlangen naar frisse lucht.
