Wakker worden op verkiezingsdag blijft bijzonder. Ik ben een romanticus en graag in de ban van dat gedachte dat er vandaag iets gebeurt waarmee een nieuwe tijd begint. Dat is ook min of meer zo, maar niet in de mate waarin ik dat tegen beter weten in verwacht. Weet ik heus wel, maar ik zeg tegen mezelf: laat me nu maar. Daarom loop ik ook in montere triomf naar het stembureau waar altijd prettige opgetogenheid heerst, het kleine, plaatselijke feest van de democratie.
Echt waar, ik heb me nog nóóit verveeld, ook als kind niet. Ik ben door mijn ouders opgevoed, maar natuurlijk ook beetje door mezelf, en heb me er al in het vroegst mogelijke stadium van overtuigd dat er altijd wel iets te beleven valt. Goed kijken, goed luisteren, gedachten de ruimte geven, fantasie ook. Als ik wil, kan ik het altijd druk in mijn hoofd hebben. Kan de boel daar ook uitzetten, maar dan is er weer wat anders aan de hand. Zelfs wanneer de omstandigheden saai zijn. Ik beschouw het als groot, ontzettend dierbaar voorrecht.
Wist niet dat de nieuwe coronavariant Frankenstein heet! Ben de tel kwijtgeraakt, maar toen de uitnodiging kwam me weer te laten vaccineren, besloot ik meteen: gaan we doen. In sommige gevallen neem ik graag het zekere voor het onzekere. Wel viel me op dat de priklocatie verder weg was dan de vorige en om daar te komen zat ik onbarmhartig lang op de fiets, maar dit is tuttig gezeur. Ik moet blij zijn met onze gezondheidszorg. Ben ik ook.
Iedereen die deze dagen in de politieke arena aan het woord komt, weet precies wat de Nederlander wil of niet wil. Naar hen luisterend, want dat doe ik, ga ik soms bij mezelf te rade en dan is de vraag: is dat zo? Op weg naar woensdag probeer ik op antwoorden te komen. Er zijn veel, veel te veel grote kwesties en tijdens het debat van eergisteren dacht ik vaak: het zijn wel erg veel woorden, zo veel woorden dat ik uit het oog verlies wat de kern is van waar het om gaat.
Af en toe, echt niet héél erg vaak, denk ik: nu even niet, die verkiezingen. Ik geloof dat ik de lijsttrekkers intenser meemaak dan mijn intimi. Wanneer ik in gezelschap kom, is de eerste vraag: “Weet jij het al?” En dan ontken je dat, wat goed uitkomt, want de anderen hebben dat ook, en voordat je er erg in hebt, zijn er een paar uur voorbij. Het is niet erg, er staat ontzettend veel op het spel, maar toch, soms, héél soms: nu even niet.
Rust in de portemonnee. In ieder gesprek met een lijsttrekker, in ieder lijsttrekkersdebat wordt het wel een keer gezegd: rust in de portemonnee. Moeten wij voelen. Wij zijn: de mensen in het land, de mensen thuis, de hardwerkende mensen of soms gewoon `de mensen’. Ik behoor tot al die groeperingen en denk erover na, over rust in de portemonnee. Best confronterende vraag: wanneer was daarvan sprake?
Het gebeurt niet zo vaak, maar wanneer ik over straatmuzikanten lees, besef ik tot mijn spijt dat ik die hier in de buurt niet zo vaak meer zie. En hoor natuurlijk. Ik heb het dan over straatmuzikanten bij wie je graag even blijft staan luisteren, wat meestal niet kan, omdat we haastig in de weer zijn met ons leven.
Als ik zeg dat ik nog steeds een zwevende kiezer ben, vind ik meteen dat ik daarover maar eens moet ophouden. Ben ik dat niet al mijn hele leven? Nou ja, één keer niet en daarvoor moet ik terug naar de jaren zeventig vorige eeuw, naar Concertgebouw De Vereeniging in Nijmegen, waar een bijeenkomst was van de PvdA onder leiding van Joop den Uyl. De zaal was bomvol en in zijn vlammende speech was het net alsof Den Uyl iedereen persoonlijk aansprak, ja, ter verantwoording riep.
Het gebeurt niet zo vaak, maar wanneer ik over straatmuzikanten lees, besef ik tot mijn spijt dat ik die hier in de buurt niet zo vaak meer zie. En hoor natuurlijk. Ik heb het dan over straatmuzikanten bij wie je graag even blijft staan luisteren, wat meestal niet kan, omdat we haastig in de weer zijn met ons leven.
Wordt er nog pap gegeten in dit land? Overvalt me dat die vraag in me opkomt. Vorige week hoorde ik VVD-prominent Eric van der Burg in het programma De Slimste Mens blij uitroepen dat hij iedere dag ontbijt met havermout. Ik knikte, want dacht aan mijn kindertijd. Nu is er een film in de bioscoop te zien die The Golden Spurtle heet en daarvan is het thema het wereldkampioenschap haverpap koken in Schotland. Ik voel veel sympathie voor landen met eigenaardige gebruiken. Schotland hoort daar enorm bij.
