Begin van de dag is van groot belang. Het kleine leven om je hen moet zich niet meteen tegen je keren, want dat kan een waarschuwing zijn: probeer opnieuw met de dag te beginnen! Is helaas niet altijd te doen. Voorbeeldje: vroeg in de ochtend loop ik de keuken in, diep in gedachten die nog niet op gang zijn gekomen, er hangt nog wat slaap in en ook dwarrelen er droomresten doorheen.
Berichten over de gang van zaken in ons dagelijks leven sla ik soms over. Kleine teleurstellingen kan ik lastiger vinden dan grote. De kleine kunnen beetje gaan zeuren, over de grote kun je met jezelf vergaderen. Als bijvoorbeeld bekend wordt dat iets waarover altijd gezegd is dat het hartstikke gezond is, juist helemáál geen effect heeft op wat dan ook in je lijf, lees ik misschien een of twee regels van het artikel en ga dan gauw over naar mijn strikt eigen orde van de dag.
Alweer 31 jaar geleden: de Brinkman-shuffle. Raar woord in dit verband, shuffle, maar bedoeld wordt is dat CDA-kopstuk Elco Brinkman op een verkiezingsbijeenkomst niet achter het spreekgestoelte bleef staan, maar losjes over het podium bewoog. Alsof hij hardop liep te denken. Lichte swing in de heupen, niet te overdreven, alleen tijdens het omdraaien. Was nieuw toen.
Vlees eet ik nog maar zelden, maar soms denk ik: waarom vandaag niet? Op die vraag zijn veel antwoorden mogelijk, maar ik ben niet altijd in de stemming die allemaal te overwegen. Zaterdag sta ik bij de slager. En op zaterdag is het daar druk, buiten heeft zich een beschaafde rij wachtenden gevormd. Eenmaal binnen voel je dat je in een kleine autonome wereld bent verzeild.
Zal nooit ophouden: in onze bioscopen is weer een film te zien waarin de duivel zich in een jonge vrouw vestigt en dan komt er een priester die aan dat ongemak een einde maakt. Lukt niet meteen. Eerst laat de duivel de vrouw vanuit haar bed een heleboel ellende veroorzaken en tussendoor spuugt ze veel viezigheid uit, letterlijk en figuurlijk. Dit soort films blijf populair, omdat we gefascineerd zijn door hoe Het Kwaad zich in ons kan manifesteren.
Toen het maandag september werd, besloot ik goed op de naderende herfst te letten. Is hier en daar al beetje te zien, onnadrukkelijk, maar toch. De zomer heeft de bomen al vroeg moe gemaakt, dus op sommige plekken zijn er veel gevallen, bruin geworden bladeren, alsof het al later in het jaar is. Ik liep gisteren door een klein, innemend park in mijn woonplaats en daar rook het anders dan paar weken geleden, ik zoek naar een typering ervoor, maar kan die niet vinden.
Kort door de bocht: humor maakt alles zinvoller. Bijna alles. Door het relativerende ervan en nog belangrijker, het hangt ermee samen, is de ruimte die er door vrijkomt. Wanneer je in een ernstig gesprek verzeild bent geraakt, komt het hoofdonderwerp daarvan meer tot zijn recht als er wat lichtheid omheen komt. Dan ervaar je sterker wat de ernst ervan is.
De prille ochtend is me lief. Stil op straat, daglicht is nog niet opdringerig, ik lees aan de keukentafel de ochtendkranten, luister naar de radio, hoef nog niet te praten. Dan naar de sportschool om de hoek. Daar beweeg ik me intensiever dan later op de dag, denk ook na over mijn column. Soms heb ik daar ineens de eerste zin, vaak het halve werk. Paar mensen die er ook zijn, net als ik al jaren, weten dat het zo bij me werkt en gisteren vroeg een van hen: “Heb je hem?” Ze zag mijn glimlach toen ik twee gewichten omhoog zwiepte. “Waar gaat-ie over?”
Er zijn mensen die op orkaansterkte spreken, alsof ze met hun stem een kolossale afstand moeten overbruggen. Graag wil je vragen of het wat zachter kan, maar dat laat je, terwijl je misschien de ander een plezier doet. Wéét die het van dat keiharde stemgeluid? Raar dat je dat soort vragen niet stelt. De antwoorden erop kunnen het dagelijks leven wat makkelijker maken, tenminste als er over die antwoorden van gedachten te wisselen valt.
