Soms probeer ik me voor te stellen hoe ik op Nederlands nieuws zou reageren wanneer ik lange tijd in een ver buitenland was geweest. Nederlands nieuws, zeg ik, want het voortdurend rampzalige wereldnieuws is me uiteraard niet ontgaan. Nee, gisteren kom ik terug, in Nijmegen of Arnhem, steden waar ik gewoond heb, ik ga op een terras zitten, want daar heb ik me op verheugd. Ik zie deze krant op een tafeltje liggen en sla die open, wat ik overal ter wereld doe als ik een krant tegenkom.
Best interessant liedje vond ik het, De Bom van Doe Maar. De band bracht het uit in de herfst van 1982 en ik had andere muziek aan mijn hoofd dan het repertoire van Doe Maar. Sympathiek, daar niet van, maar toch vooral voor kinderen en daar hoorde ik in die tijd niet meer bij. Maar ja, als Toppopkijker kwam je niet onder Doe Maar uit en omdat ik me altijd op volle kracht wilde concentreren op wat er om me heen leefde, luisterde ik toch maar naar hun liedjes, ook naar De Bom.
Aan de opkomst van alcoholvrij bier draag ik mijn steentje bij. Paar jaar geleden was deze zin ondenkbaar. Dan zou ik er hetzelfde over denken als over vlees: als ik geen vlees wil eten, hoef ik ook geen namaakvlees op mijn bordje, zeker niet als het vreemd Oudhollands wordt gespeld: gehacktbal. Die gehacktbal smaakt niet naar een gehaktbal, maar naar iets anders, maar ik weet niet waarnaar, wat komt doordat ik me er niet in verdiept heb.
Weer wijs ik erop dat je als thuisblijver toch veel vakantievreugde kunt beleven. Eergisteren was het Zwarte Zaterdag, in heel Europa, geloof ik, maar vooral in Frankrijk. Daar was de Route du Soleil behoorlijk problematisch. Altijd fantastische naam gevonden, Route du Soleil: je voelt dat je op weg bent naar betere tijden dan toen je vertrok, naar de beste zomerzon die er bestaat, maar toch zijn mijn herinneringen eraan niet optimaal.
Misschien liep ik te vaak in gedachten over straat, maar de elektrische step heb ik nog niet gezien, terwijl ik in een omgeving leef waarin alles wat nieuw is onmiddellijk wordt benut en getoond. Ik lees een interview met de fabrikant ervan en die noemt de step een sexy voertuig. Logisch dat hij niet somber doet over zijn product, maar ik denk niet meteen aan sexy als ik een step voor me zie.
Om een uur of vier knalt Kes de deur van mijn werkkamer open en zegt – en dat vind ik een opvallende zin voor een meisje van nog geen vier: “Het werk voor vandaag zit erop.” Het zijn woorden die ik zelf nooit uitspreek, zelf niet eens dénk, want ik vind dat ik nooit klaar ben. Terwijl ik wat sputterende geluiden maak, versterkt ze haar standpunt: “De werkplaats is gesloten.” Werkplaats is een energieker woord dan werkkamer. Ik moet het voortaan ook zeggen: “Nu ga ik naar de werkplaats.” Klinkt ambachtelijk en tegelijk ook minder pretentieus.
Je bent met iets bezig of bezig geweest en dan vraagt iemand: “Wat is precies de bedoeling?” Die vraag vind je altijd irritant of alarmerend, je denkt nooit: “Fijn dat je ernaar informeert, nu kan ik het allemaal eens haarfijn uitleggen.”
Zaterdag las ik erover, in deze krant, daarna niet meer, maar misschien heb ik niet goed opgelet, wat door de zomer kan komen. Ging over Lent en daar gaat het niet zo vaak over, daarom heb ik het ook onthouden, maar natuurlijk vooral vanwege Kuifje, van wie de avonturen me al levenslang vergezellen.
Helaas heb ik het er te druk voor, maar ik weet zeker dat ik nog toekom aan het boek van Joseph Jebelli dat Rust in je hoofd heet. Samenvatting staat onder de titel: Waarom nietsdoen je leven kan veranderen. Ja, ik zal me me er op volle kracht en geconcentreerd in verdiepen, deze zomer nog, hoewel die onhoudbaar op snelheid is gekomen, maar ergens moet ik toch een paar stille uren kunnen veroveren waarin ik me ongestoord met het boek kan terugtrekken.
Sterker uit de storm. Goede titel. Het verkiezingsprogramma van de VVD gaat zo heten, waarschijnlijk, er is een concept gepresenteerd, in september wordt het definitief, titel ook. Sterker uit de storm. Zat gelijk in mijn hoofd, wat ook komt doordat het me qua ritme doet denken aan een nummer van de Californische band The Doors, Riders on the Storm, ruim vijftig jaar geleden, maar nog steeds fantastisch.
