Abstract

Hoe het precies zit met mijn sympathie voor Dilan Yesilgöz, weet ik niet. Die is er in ieder geval wel. Het is niet haar partij, niet haar rol in de coalitie, het zijn ook niet haar standpunten, voor zover die te doorgronden zijn, het is iets anders. Ik denk dat ik het moet zoeken in haar montere uitstraling, tegen alle klippen op, de keuze van kleding en schoeisel, haar haar waarvan je bijna altijd afvraagt: wat is er toch met dat haar?
Als ze aan het woord is, luister ik meestal wel, maar ik sla weinig op van wat ze zegt. Ik voeg er meteen aan toe: niet omdat ik denk dat het onbelangrijk is, maar dat weet ik dus niet.
Eergisteren hoorde ik haar over een nieuwe koers van de VVD. Ze deed haar best die uiteen te zetten, maar daar heb je het weer: het viel me vooral op dat ze haar best deed, terwijl ik van die koers alleen maar kan zeggen dat het een koers is.
Het wordt onderhand tijd dat ik toegeef dat het allemaal ook aan mij kan liggen, maar dat is een aarzelende opmerking.
Die nieuwe koers richt zich vooral op de hardwerkende Nederlander. Ik wil me niet op de borst kloppen, maar dat ben ik, een hardwerkende Nederlander, vroeg aan het werk, vaak tot laat in de avond. Toch ben ik niet de hardwerkende Nederlander die mevrouw Yesilgöz bedoelt. Net zoals ik niet tot de kiezers behoor over wie minister Faber het altijd heeft (“Ik ben er voor de kiezer, niet voor mensen uit Verweggistan”), terwijl ik wel een enorme kiezer ben - de dagen waarop ik als democraat een harde duit in het zakje mag doen, zijn dagen die ik koester.
Mevrouw Yesilgöz verbindt met de hardwerkende Nederlander `een mentaliteit’.  
Mentaliteit kan een breed en abstract begrip zijn. En dat is het hier ook.