Alarm

Om maar eens een open deur nog verder open te zetten: de menselijke geest zit wonderlijk in elkaar. Er gebeurt daar voortdurend van alles, vaak zonder dat je precies in de gaten hebt wát. Daarvoor gaat het allemaal veel te snel, waarnemingen, waarschuwingen, flarden herinneringen, oordelen enzovoort. Als je erbij stilstaat, gaat het je duizelen.
Wat gebeurt er bijvoorbeeld als je over straat loopt en uit een huis of auto klinkt muziek die je kent en mooi vindt, die je doet denken aan een moment van een jaar of tien geleden. Je denkt aan iemand van wie je helemaal niet verwacht had dat je er vandaag aan zou denken, aan een gesprek, een omhelzing, aan mooie spanning.
Gisterochtend gedroeg mijn menselijke geest zich erg interessant voor het vroege uur toen ik deze krant zat te lezen, een artikel over welke kabinetten mogelijk zijn, prikkelende stof tot nadenken. Maar er was nog iets anders aan de hand. Het alarm in mijn geest gebood me niet te lezen wat er boven het artikel stond, de kop zogezegd.
Maar ja, als ik iets niet mag, heb ik sterk de neiging het toch te doen. Dus ik keek naar de zes woorden boven wat ik zojuist zat te lezen: `Verkenner gaat nieren van partijen proeven.’
Ik hóórde me die woorden zacht uitspreken en deinsde terug. Behalve dat het een zin is met een wonderlijke uitstraling, bleef ik hangen bij het proeven van nieren.
Ik ken mensen die het eten van niertjes aantrekkelijk vinden. In mijn gedachten sla ik dan enorm op de vlucht, naar een uithoek van Verweggistan, de bestemming van Donald Duck wanneer hij in moeilijkheden verdrinkt.
Gisteren ging ik eerder naar de sportclub dan van plan. Moest het er allemaal uit trainen!
Hoe het psychisch zit, geen idee.