Allergie

Mijn gedachten gaan deze dagen terug naar eind jaren zestig, naar de gesprekken over bijvoorbeeld de antiautoritaire opvoeding, over alles waarbij een autoriteit de kop opstak. Soms nam ik fragmenten van die gesprekken mee naar het ouderlijk huis, waar mijn zusjes en ik niet echt autoritair werden opgevoed, maar ook weer niet antiautoritair. Mijn ouders vonden invloed uitoefenen, geloof ik, belangrijker dan vanuit gezagsopvattingen op je strepen te gaan staan. 
Hoe het precies ging, kan ik na al die jaren niet meer door en door genuanceerd weergeven, maar het verschil tussen je invloed laten gelden of macht het werk laten doen, houdt me behoorlijk bezig door wat er in politiek Den Haag allemaal aan de hand is. 
Ik herinner me doodlopende gedachtewisselingen met leerkrachten op de middelbare school. Die begonnen meestal met de waarom-vraag, een vraag die heus geen gewoonte hoeft te worden, maar soms moet die, zeker in die tijd toen je nog bezig was te begrijpen hoe alles in elkaar zat. 
Je moest iets doen zonder dat je begreep waarom, bijvoorbeeld het klaslokaal verlaten.
Je sputterde kloek: “Waarom is…” Je kreeg niet de kans de vraag af te maken, het antwoord zwiepte naar je toe, alsof het er altijd al was en je zo oliedom was dat te vergeten. Antwoord luidde: “Omdat ik dat zeg!”
Je gooide de handdoek nog niet in de ring, want je dacht: ik ben er ook nog. Je raapte wat moed bij elkaar en zei: “Maar ik wilde zo graag…” Weer werd je onderbroken: “Je hebt niets te willen!”
Als ik onze schaduwpremier de heer Wilders en zijn gehoorzaamste volgeling, de iedereen schofferende mevrouw Faber hoor, zijn die momenten er weer. Mijn allergie voor onredelijkheid beneemt me zo nu en dan de adem.