Apart

Hier in de buurt is een slijterij die World of Nix heet, beetje sombere naam, je zou kunnen denken dat daar alles ophoudt, maar het is een monter bedrijf. Ze verkopen daar uitsluitend dranken zonder alcohol, geen limonade, maar drank waarvan je gewend bent dat er juist wel alcohol in zit, maar daar dus niet.
Het loopt er goed, geloof ik, maar nu nog beter omdat er veel mensen aan Dry January doen. Waarom dat in het Engels is, geen idee, misschien omdat het dan wat steviger klinkt, in ieder geval internationaler.
Ik kom er af en toe, want er is één wijn, met – laat ik het domme woord maar eens gebruiken- bubbels die me wel bevalt. Er zijn daar meestal drie mensen aan het werk, maar het zal toeval zijn dat ik iedere keer met dezelfde vrouw te maken heb. Ze is altijd goed gemutst en prijst me telkens om mijn keuze, wat ik prettig vind, want ik ben dol op complimenten.
Probleem (groot woord) is wel dat ik meestal wat moet proeven, whisky of gin, dus zonder alcohol, waarvan ze meteen zegt dat die puur misschien niet helemaal mijn smaak is, dat ze die daarom mengt met Tonic of limoensap of zoiets.
Wanneer ze een plastic bekertje vol heeft geschonken en mij dat aanreikt, zegt ze: “Eerlijk zeggen, hoor.”
Is net als met rare pijntjes bij de huisarts, soms kun je er geen woorden voor vinden, terwijl ik wel mijn best doe: “Best karakteristiek.” Ik moet me inhouden om niet “Heel apart” te zeggen, want daartoe ben je snel geneigd. 
De vrouw legt uit hoe het zit met die whisky of gin en dat ze tegenwoordig veel kunnen.
Daardoor lijkt ze even op mijn moeder die bij bijna alles zei: “Wat kunnen ze tegenwoordig toch veel, jongen.”
Ook daarom ga ik kort daarna met een fles whisky of gin naar huis.