Bank

Sta er nooit zo bij stil, maar wanneer ik ze op een rijtje zet, ken ik best veel mensen die alleen leven. En die dat echt niet vervelend vinden, integendeel, het is een keuze. Ik ken ook best veel mensen die hen al heel snel `zielig’ vinden of `waarschijnlijk niet helemaal gelukkig’ of zoiets. Soms voegen die er dan aan toe: “Is toch zo’n leuke meid!” Of: “Het moet voor die man toch reuzegezellig zijn als hij niet alleen op de bank zit.”
Vaak speelt de bank als meubel een sterke rol in zo’n verzuchting. Alsof alleen op de bank symbolisch is voor een mislukt leven. Zelf zit ik graag alleen op banken. Heb je de ruimte.
Maar goed, het is beledigend als je mensen die er bewust voor gekozen hebben in hun eentje de dagen door te brengen, tragisch vindt. Kijk naar jezelf, roep ik dan zacht.
Denk er de laatste maanden vaak aan omdat het volgens mij op de Nederlandse televisie nog nooit zo intens over relaties is gegaan. Hele programma’s worden er omheen georganiseerd. Ik kijk er nooit naar, maar ik begrijp wel dat die een lichte toets hebben, wat ook niet anders kan, want bijna alles in omroepland moet behapbaar zijn. Het magische woord is `klik’. Daar wordt op volle kracht naar gezocht, naar een klik met een ander.
Bij koffieautomaten wordt er nogal over gepraat: “Ben benieuwd of ze voor de bijl gaat.” Of: “Zo’n lul wil je toch niet in je buurt hebben.” Lucht me dan erg op dat ik van niets weet.
Vrijdag ging het in een serieus actualiteitenprogramma over Valentijnsdag. Je zag blij grijnzende mensen die dozen snoep of rode bloemen kochten. En er werd bij gezegd: “Voor singles is het een ver-schrik-ke-lijke dag.” 
Ook buiten de politiek om wordt dit jaar Het Jaar van de Misverstanden.