Basis

Gisterochtend vroeg ik me af wat voor dag het voor mij zou worden: Internationale Lego Dag of Privacy Day, waarschijnlijk ook internationaal, anders zou het niet in het Engels zijn.
Lego heeft mijn sympathie. Ik speelde er met mijn vader mee, toen ik een jaar of acht was, mooie uren vol kastelen, kleine dorpen en uitkijktorens. Ik heb het allemaal nog steeds, in een overzichtelijke opbergdoos die ik regelmatig tevoorschijn haal wanneer jonge familie op bezoek is. Ik hoor me dan praten als mijn vader: “Zorg er wel voor dat de basis stevig is.” 
Is altijd belangrijk: stevige basis!
Toch koos ik voor Privacy Day, omdat ik het gevoel heb dat ik me te weinig druk maak over zaken waarover ik me enórm druk zou moeten maken. Ik snap dat zo’n beetje alles van me bekend is. waar mijn belangstelling vooral naar uitgaat, wat ik graag eet, met wie ik contact heb en wat die contacten inhouden, wat ik medisch gezien mankeer en ga zo maar door. Punt is dat het me niet zo veel kan schelen, terwijl dat natuurlijk wel zou moeten. Ik kan me echter niet voorstellen dat iemand wat met die kennis kan. Ja, ik krijg veel digitale reclame. Heb ik geen behoefte aan, druk ik dan ook meteen weg. 
Hoe zit het met de privacy in mijn dagelijks leven?
Gisterochtend stond het in de apotheek vol bedrukte mensen. Toen ik eindelijk aan de beurt was, legde de apothekersassistente een tube op de toonbank. Weer viel me haar luide, dwingende stem op: “U smeert het dun op en wrijft het net zo lang uit tot u het niet meer ziet. U moet daar de tijd voor nemen.” 
Op weg naar de uitgang zag ik veel van die bedrukte mensen denken: “Wáár gaat die man smeren?”
Heb ik geen last van en of me dat moet verontrusten, weet ik niet.