Beduimeld

Weer dacht ik: nééé! Denk ik steeds vaker: nééé! Soms helpt het als je dat hardop uitspreekt. Hangt er wel vanaf bij wie je dat doet.
Ben een voorstander van veel praktisch gemak in het dagelijks leven, maar het kan er ook saaier door worden. Saaiheid is vaak je eigen schuld, want in je hoofd hoeft het nooit saai te zijn, maar goed, daar gaat het nu niet over.
Gisteren las ik in deze krant dat het rijbewijs op je telefoon komt. Toen dacht ik dus: nééé! En dat denk ik niet graag in de vroege ochtend!
Ik heb er laat in mijn even best lang over gedaan mijn rijbewijs te halen. Losjes afgerond: jaar of twee. Toen ik eindelijk dat roze document in handen had, was ik weergaloos opgelucht en kwam ik de ban van de vreemde veronderstelling dat ik eindelijk echt meedeed aan het volle leven. 
Dat rijbewijs ging zijn eigen gang in mijn achterzak en op andere plekken in mijn kleding, zodat het na een halfjaartje lekker beduimeld was. Hoort zo. Tand des tijds moet ermee aan de gang zijn geweest
Bij de eerste verlenging werd het een keurig geplastificeerd kaartje, misschien makkelijker, maar minder karakteristiek. 
Binnenkort dus op je mobieltje. Voor iemand die een hekel heeft aan dat apparaatje, is dat moeilijk. Behalve in het ziekenhuis is me nog nooit gevraagd mijn rijbewijs te tonen, maar als een agent het van me eist, wil ik er even naar zoeken en van alles tegenkomen, de museumjaarkaart bijvoorbeeld en dan besluiten snel weer eens naar een museum te gaan, mijn Donald Duckpas, twee mysterieuze visitekaartjes en ga zo maar door. En dan die fijne opluchting ook het rijbewijs op te duiken! 
Ouderwets kaartje mág nog wel, maar dan ben je net zo beduimeld als het rijbewijs uit een vergeten tijd.