Bedwelming

Telkens als ik zeg dat we `toen pas’ televisie hadden, denk ik dat ik dat moet toelichten. Hoezo toen pas televisie? 1962! Terwijl ik dit opschrijf, voel ik me iemand uit een tijdperk dat ontzettend ver weg is, onzin natuurlijk, want niets is lang geleden in ons korte leven.
Ik dacht eraan toen zondag bekend werd dat Richard Chamberlain was overleden (90). In de jaren zestig was hij Dr. Kildare in de gelijknamige televisieserie. Ik wilde schrijven `de mateloos populaire televisieserie’, maar dat hoeft niet, want alle televisieseries in die dagen waren populair, omdat er nog niet zo veel televisieseries waren.
Ik heb nog nooit een aflevering van Dr. Kildare gezien, waarschijnlijk omdat ik al in bed lag. Ik was nog jong en als kind mocht je niet zelf beslissen wanneer je ging slapen, barre tijden waren het. Kende hem wel van foto’s, een man met een perfect gelukt gezicht waaraan je zag dat hij iedereen begreep.
Mijn moeder keek wel en dat was sterk te merken wanneer een van haar vriendinnen op bezoek was. Dan ging het lang over Dr. Kildare. Zo’n gesprek was zacht van toon. Af en toe knikten ze zwijgend en in die korte, geheimzinnige stilte was Dr. Kildare enorm aanwezig.
Als mijn vader daarbij zat, leek hij nog meer in gedachten dan anders. Ik geloof niet dat hij de serie zag, maar hij wist natuurlijk wel wie Dr. Kildare was. Ja nou!
Later was er nog een dokter die voor bedwelming zorgde, in de serie Peyton Place: Dr. Rossi. (Er is of was ook een Dr. Rossi in Gooise Vrouwen, begrijp ik, maar dat is een andere.)
Wij, jongens, hadden alleen Dr. Oetker, een fabrikant van pudding, gladde bouwwerkjes op je bord. Je kon er met je lepel op meppen en daar had de pudding geen last van.