Begin

Wanneer ik een paspoort of rijbewijs moet verlengen, vraag ik me altijd af hoe het mij gaat en met de wereld als ik het weer moet doen. Toen ik gisteren op het stadhuis was voor mijn rijbewijs, draaide ik het om: eerst met de wereld, daarna even niets, en dan met mij.
Tijdje geleden dat ik zoiets moest regelen, en ik had me ingesteld op zinnetjes als “Dat kan iedereen wel zeggen” of “U begrijpt dat we daaraan niet kunnen beginnen”, maar het ging allemaal zonder haperingen.
Ja, toen ik de ruimte binnenkwam, vroeg de beveiliger die me hielp bij het trekken van een nummertje, of ik een pasfoto bij me had.
Minuutje later zat ik bij een in mijn woonplaats bekende pasfotograaf die een klein filiaal heeft in het stadhuis. Een strenge, humorloze werkstudent legde mijn verkleumde hoofd met verwaaid haar vast.
“U mag niet lachen,” zei hij vooraf en dat kwam ook niet in me op. Voelde heimwee naar het vrolijke meisje dat in een andere, vervlogen tijd met deze taak belast was. Ze maakt er wat van: “Wil je alsjeblieft aan iets leuks denken.” Laatste keer dat ik met haar te maken had, voegde ze eraan toe: “Het mag best ondeugend zijn.” Tijdens deze suggestie gaf ze me een bemoedigende knipoog. Aangenaam was dat. Ik verzon er grensoverschrijdende handelingen bij, wat je nu niet meer in je hoofd zult halen.
Even later stond ik voor de balie. De mevrouw erachter bestudeerde losjes de pasfoto en daarna mij.
Nadat we alles afgehandeld hadden en ik mijn handtekening had gezet (“Nee! Niet met uw pen! Dan is het niet geldig!”), zei ze, het formulier bekijkend: “Hier staat dat u ook een tractor mag besturen.” Ze keek me gealarmeerd aan en ik vroeg me af of ik aan het begin stond van een nieuw leven.