Belasting

Nooit bij hem gegeten! Eerste wat ik dacht toen ik hoorde dat topkok Jonnie Boer plotseling was overleden. Had natuurlijk moeten zijn: jammer, want leek me een aardige man. En wat jong!
Ik begreep dat hij zich aan het terugtrekken was uit zijn restaurant De Librije in Zwolle om samen met zijn vrouw Thérèse te gaan genieten op Bonaire.
Volgens mij moet je nooit publiekelijk bekendmaken dat je dat de rest van je leven wilt gaan doen, genieten dus, want dan wordt het rare belasting. Zelf zou ik er onrustig van worden doordat ik me veel te vaak afvroeg: ben ik nu wel aan het genieten? 
Vrienden van me hebben dikwijls gegeten in De Librije, tot hun tintelende tevredenheid, en ik mocht best mee, maar ik kan er niet tegen eten in een restaurant al máánden van tevoren te regelen, want weet niet of ik er dan zin in heb. Raar is dat. Met vakantie heb ik het niet, met bijvoorbeeld een populaire tentoonstelling ook niet. Komt waarschijnlijk doordat het om eten gaat. Wil ik maar niet van het hoogste belang vinden. Ook daarom is het dat mijn pogingen een Man van de Wereld te worden in schoonheid sterven.
Ik at weleens in een restaurant met sterren, in stralend gezelschap, maar het was net als met genieten: voelde me verplicht het adembenemend lekker te vinden en als dat niet het geval was, begon er schuldgevoel in me te grommen: zie je wel, ik ben een levenskunstenaar van likmevestje.
Ik merkte ook dat ik niet wist hoe ik sommige gerechten moest eten Ja, dan moet je er niet komen. Als er een kreeft voor me staat, voel ik me nog steeds een analfabeet die een gedicht moet schrijven.
Wel maak ik vaak een gehaktbal à la Librije. Boek ik succes mee. Doe net alsof ik die niet van Jonnie Boer heb.