Beren

Afgelopen dagen zagen we president Trump vaak een handtekening zetten, geen momenten die optimistisch stemmen. Decreten zijn het. Telkens als hij er een heeft ondertekend, laat hij dat zien, trots op zijn handtekening. Het lukt me niet zijn manier van denken te begrijpen, maar de trots op die handtekening snap ik wel. Is niet niks, iedere keer een klein werkstuk, waarover hij ongeveer tien seconden doet. 
Hij is geen man voor vulpennen, nee, die gaan vast meteen stuk, doordat hij te hard drukt, een gevolg van zijn cynische daadkracht. Daarom van die potente zwarte stiften. Zijn handtekening vraagt er ook om. Wat ik al zei, het is een werkstuk, een compositie, niet alleen een handtekening, maar ook een tekening van een handtekening.
Hij zal er vast enorm op geoefend hebben, waarschijnlijk al best lang geleden, zoals iedereen doet wanneer die beseft dat een handtekening wezenlijk is.
Mijn eerste officiële zette ik in mijn eerste paspoort. Daarvoor had ik inderdaad ook fel geoefend. 
Mijn vader zag ik vaak een handtekening zetten en hij deed dat vloeiend, alsof die handtekening gewoon bij zijn vingers hoorde.
Ik moest het doen onder de ogen van de ambtenaar die mij het paspoort verstrekte. Hij keek zorgelijk naar het resultaat en haalde zijn schouders op.
Belangrijke stap in mijn leven. Vanaf nu moest mijn handtekening altijd lijken op die in mijn paspoort. Mijn hoofd zou over een tijdje anders zijn dan het pasfotohoofd (ik was nog in ontwikkeling), maar die handtekening was levenslang. Ik moest die goed in mijn gedachten houden, anders kwam ik in moeilijkheden die ik niet kon overzien, beren op mijn weg.
Maar ja, ik stond aan het begin van een ander leven dan dat van Trump.