Bescherming

Sommigen van ons herinneren het zich vast uit hun jeugd: je wilde iets héél graag, maar van thuis mocht het niet. Had allerlei redenen, maar daarin was je nauwelijks geïnteresseerd. Je bleef er met grote kracht op terugkomen. 
In mijn geval was het een brommer, ik noem het merk niet, want dan scheur ik een oude wond open. 
Ik had ervoor gespaard door twee zomers achter elkaar tafels af te ruimen in een Chinees-Indisch restaurant in hartje centrum Nijmegen. In de keuken proefde een snel geïrriteerde Duitse herder veel gerechten voor en als hij niet nijdig begon te blaffen, konden ze door. 
Mijn ouders moesten nog een klein bedrag subsidiëren, normaal geen punt, maar nu wel, want ze wilden me tegen mezelf in bescherming nemen. Dat inzicht kreeg ik pas later.
Op een dag hadden ze genoeg van mijn gezeur, het mócht, maar bij die goedkeuring stak een erg náár zinnetje de kop op: “Je moet het zelf maar weten.”
Ik wist bij wie ik de brommer kon kopen en een uurtje later reed ik fier richting Groesbeek en weer een uurtje later belde ik vanuit een café aldaar naar huis om te melden dat de brommer er enorm kapot bij lag. Was mijn eigen schuld en van een hekje dat ik niet gezien had.
Mijn moeder haalde me op: “We hebben het nog zo tegen je gezegd!”
Zo gaat het ook met de asielwetten van minister Faber. Ze rammelen en knarsen en er komen grote problemen van, maar ze mogen door van het kabinet. Ze zijn daar het gedram zat. Bovendien is ze onderhand beetje zielig, heeft ze verder weinig in te brengen en is ze het toppertje van schaduwpremier Wilders die naast haar zelf minder erg lijkt.
Over een paar maanden is de boel grondig in het honderd gelopen: “We hebben het nog zo tegen je gezegd!”