Bevoorrechten

Op het grote plein hier in de buurt gebeurt van alles. Op een hoek staat een niet al te grote kerk, er is een speelplaatsje voor jonge kinderen, er is een oud gebouwtje waar koffie en frisdranken te koop zijn, op zaterdag en maandag is er markt en op een andere hoek een terras dat bij een café hoort dat beroemd is om zijn appeltaart.
Voor die appeltaart kunnen mensen een kwartier, lánger nog, in de rij staan. Regen maakt niets uit.
Ook het terras is populair. In de winter is het er niet, maar als de zon zich even heeft laten zien, paar fracties van seconden zijn voldoende, wordt het er haastig neergezet. Wanneer de zon nog wat beter zijn best doet, zijn alle stoelen bezet. Ik weet niet hoeveel het er zijn, stuk of zestig, gok ik.
Mensen willen er zo graag zitten dat ze ook hiervoor in de rij gaan staan, alsof het het enige terras in de buurt is. Is niet zo, helemaal niet.
Met die rij gaan de uitbaters van het terras streng om. Ze hebben twee lange, stevige touwen gespannen tussen deftige paaltjes waarvan de bovenkant een goudkleurige bol is.
Tussen die touwen staat de rij. De wachtenden kijken ongeduldig naar de bevoorrechten die een plaatsje hebben bemachtigd. 
Ik kijk soms naar dat tafereel en stel me even voor dat ik daar zit. Met een kopje koffie voor me of een glas wijn probeer ik van het terras te genieten, want dat is toch het minste wat je op een terras kunt doen. Zo nu en dan werp ik een blik op de boze rij. Word ik onrustig van.
Terwijl ik dit alles vluchtig waarneem, bevangt me grote vreugde omdat ik geen deel uitmaak van dat alles. Daarom kijken we soms naar mensen die bekeurd worden of ruzie hebben of vallen of naar akelige films: het overkomt mij gelukkig niet!