Beweging

Woord dat steeds zwaarder in deze weken hangt en er misschien al log is uit getuimeld of dat gauw doet: voorjaarsnota. Hele tijd is daar iets mee, terwijl het een woord is dat ook iets vrolijks heeft, wat komt door het eerste deel ervan: voorjaar.
Het jaar moet nog écht op gang komen en alles wat we graag van plan zijn stellen we nog even uit, want dat mág van het voorjaar. Voorjaar is een woord dat over beloftes gaat, over een nieuwe tijd, over vers optimisme.
Ineens denk ik aan de voorjaarsschoonmaak. Bestaat die nog? Ik heb het nu over een tijdperk vóór alle feministische golven, maar de moeders van mijn generatie namen dat karwei serieuzer dan serieus. Mijn vader maakte zich uit de voeten, wat ook beter was, want hij liep alleen maar in de weg.
Het binnenste van het huis werd zo intens behandeld dat de buitenkant bijna bewoog. Dat zag ik wanneer ik als jonge leerplichtige terugkwam van school: wijd open ramen, in de voortuin stonden fragmenten van ons interieur opgestapeld, dekens en tapijten wapperden over de vensterbanken, uit het huis kwamen soppige geluiden. Mijn moeder werd geholpen door een dynamische vriendin. Ze zongen liedjes uit hun meisjesjaren, hard en onverbiddelijk.
Even stond ik met ingehouden adem op de stoep om daarna door de buurt te zwerven op zoek naar ander leven.
De voorjaarsnota heeft met dat alles niets te maken, want er zit weinig beweging in. Ja, `streefdoelen’ steken de kop op. Woord bestond niet tijdens de voorjaarsschoonmaak bij ons thuis: er was één doel en daar was alles om te doen. Niks streefdoel. Onbenullig woord ook. Als een doel géén streefdoel is, kun je het moeilijk een doel noemen. Nou ja, hoort bij de waaitaal van het kabinet.