Boffen

Steeds beter leer ik om te gaan met vriendelijke mensen die me iets proberen op te dringen, vaak een goed doel, terwijl ik al veel aan goede doelen doe, ook soms een handige voorziening waarmee ik digitaal sterker sta. Enzovoort. Altijd onverwachte vragen. 
Zaterdag kwam die uit een onverwachte hoek, op de buurtmarkt.
Aanleiding: Franse kaas. Tomme om precies te zijn. Moet je goed uitspreken: dus niet twee lettergrepen bot achter elkaar, maar alleen de eerste, de tweede zacht beetje laten vervliegen. Heel Frans dus.
Dat is dus mijn vraag bij de kaasraam, of ze Tom(mèh) hebben? Klinkt net iets te pretentieus, Franser dan Frans.
De vrouw achter de kraam is nieuw en meer van degelijke Hollandse zuivel en geen polonaise: “Pardon?”
Een andere vrouw snel toe: “Ah, Tomme de Savoie! U boft.”
Wanneer iemand zegt dat ik bof, ben ik meteen op mijn hoede.
Ze vervolgt: “We hebben het voorlopig niet meer, maar hier is nog één groot stuk.” Ze houdt het omhoog. Groot stuk, ja, min of meer hele kaas “Mag u hebben voor een leuk prijsje.”
Ik zeg dat ik maar een klein stukje nodig hebt. Leg het ook uit: “Voor na het eten.”
De vrouw vindt dat niet interessant: “Als ik het vacuüm voor u verpak, blijft het 3, 4 maanden goed. Echt waar.”
Ik wilde zeggen dat ik op reis ga (waarheen, in hemelsnaam waarheen?), maar dat heeft geen zin meer, de vrouw ziet dat ze beet heeft.
“Prachtige kaas, absolute klasse,” zegt ze. Ze noemt het leuke prijsje, dat ik leuk probeer te vinden. “Ik doe u een plezier, u mij.”
Ik knik stamelend.
Als ik naar huis loop, vraag ik me af hoe ik het daar breng. Blij praatje: “We boffen enorm!” En Tomme hartstikke Frans uitspreken alsof het ergens vandaan komt waar alles, álles in orde is.