Clown

Weer tuimelde het woord `beleving’ over tafel. Ik kwam het tegen in een stuk over fysieke winkels, wat ik nog steeds een vreemde aanduiding vind, maar bedoeld wordt de winkels met een deur en toonbank of balie met daarachter iemand die vraagt of hij je kan helpen. Die winkels hebben het moeilijk, want we zitten graag achter ons scherm van alles te bestellen.
Ik doe er liever niet aan mee, ook omdat ik een bloedhekel heb aan inloggen met wachtwoorden, accounts en dat soort tijdroof. Bovendien vind ik het nog steeds wat hebben, de deur uitgaan met een plan en dan beetje rondlopen in een winkel en hopen dat het personeel zin heeft in klanten en niet de hele tijd stuurs met het mobieltje in de weer is. Dan even praten over je aankoop, daarmee naar huis wandelen, die op tafel neerzetten, waarom is het een opgave het zo te laten verlopen?
Ik lees over een voornemen dat me hilarisch verontrust. In winkelgebieden moet entertainment komen, dan heeft het winkelend publiek hoe dan ook een beleving en komt er misschien méér winkelend publiek. Er is voor dat entertainment een ander woord bedacht: retailtainment. Probeer het maar paar keer achter elkaar uit te spreken. Graag een taakstraf voor de bedenker ervan, etalageruiten lappen in winkelgebieden, zoiets.
Misschien ben ik zonderling, maar ik wil zo enorm met rust gelaten worden als ik naar bijvoorbeeld een boekwinkel ga. Ik heb helemaal geen zin in wie me dan in de weg loopt, zeker niet in retailtainment, want artiesten die op straat kunsten vertonen, betrekken je daar sterk bij. Moet je een lek gietertje vasthouden. Of een meezingen met een lelijk liedje. Of gezellig lachen om een nare clown. Met Ramses Shaffy zing ik: Láát me!