Dansen

Je moet een dringende reden hebben als je afzegt voor Lowlands, dat avontuurlijke en vriendelijke festival. Ik ben er zelf paar keer geweest en terwijl ik niet van grote groepen mensen houd, had ik er daar geen last van. Twaalf jaar geleden was ik er voor het laatst, als – ik verontschuldig me meteen voor het woord – artiest. Zo voel ik me niet, maar als je daar optreedt ben je het automatisch. Ik verzorgde samen met Douwe Bob een programmaonderdeel. Hij musiceerde fantastisch bij verhalen die ik vertelde. Of andersom: ik vertelde verhalen bij zijn muziek. Hadden we losjes ingestudeerd en het werkte gelukkig ook. Feest om daar te zijn.
Ik noem Douwe Bob omdat hij een mooi bruggetje is naar de afzegger, Dilan Yesilgöz.
Er zou een lijsttrekkersdebat zijn, het eerste in deze verkiezingsperiode. Zeven kopstukken in de grote Heinekentent, maar het gaat nu niet meer door. Vanwege de plotselinge afwezigheid van mevrouw Yesilgöz. Ik zou zeggen: kan toch ook zonder haar, misschien is het zelfs interessanter. Maar nee.
Wat ik al zei: ze moet een dringende reden hebben. En die is: een geheime reis naar het buitenland. Prikkelende informatie, ook omdat de reis al minder geheim is. We weten immers dát ze die maakt. Bedoeld wordt dat het reisdoel geheim is.
Moet heel wat zijn. Ik zou het niet durven een afspraak abrupt af te zeggen met de mededeling dat ik iets geheims moet doen.
“Kom op, Verbogt! Stel je niet zo aan!”
Is mevrouw Yesilgöz verplicht open kaart te spelen? Natuurlijk niet! Maar als ik haar was, zou ik het wel doen, want zo is het een pretentieus mysterie: “Nee lieve mensen, ik had zin te gaan dansen in Acapulco.” Of: “Bespreking van het hoogste belang in Alaska.” Zoiets.