Dekens

In een van de interviews met de pas benoemde Denker der Nederlanden, David van Reybrouck, zegt hij dat we niet zo bang moeten zijn dat de Russen ineens oprukken in Europa. Hij wijst naar Oekraïne. Rusland doet er al behoorlijk lang over dat land te bemachtigen, en heeft daarbij onder meer hulp nodig van duizenden Noord-Koreaanse soldaten, over wie we overigens niets meer horen. Lukken doet het waarschijnlijk niet.
Voor Oekraïne is die agressie van Rusland verschrikkelijk, maar ze zullen vast niet zo snel voor onze grenzen staan, de Russen dus.
Bemoedigende woorden waaraan ik denk als ik lees dat ons leger groter moet worden en beter bewapend, en parmantig kijkende deskundigen hoor die héél goed begrijpen dat ouders bezorgd zijn als hun kinderen zich daarvoor aanmelden. Ja, natuurlijk wil ik dat ook niet, maar kort door de bocht gezegd wordt het toch een ander soort oorlog, waarin je aan camouflagepakken en schietgeweren weinig hebt.
Hoe ik die oorlog voor me moet zien, weet ik niet, want ik heb er geen verstand van. Dat laatste betreur ik vaak, ook wanneer bijvoorbeeld bezoek het tijdens het natafelen graag wil hebben over de noodvoorraad die wij en alle Europeanen behoren aan te leggen. Ja, de Europese Commissie dringt aan op permanente paraatheid.
“Wat heb jij in huis?”
Gaat dan niet speciaal om de gevolgen van een ouderwets oorlog, maar ook om hedendaagse calamiteiten.
Altijd  iemand die het lijstje paraat heeft. Ken het beetje uit mijn hoofd, maar meestal is me iets ontschoten. Dat we bij de EHBO-doos ook een gebruiksaanwijzing moeten hebben. Ik noem maar wat. Of dekens!
Hebben we niet meer. Kopen!
Dat alles voor 72 uur. Altijd denk ik: en dan? Wat is er dan voorbij?