Dosering

Vervelend zinnetje: “Ik mag niet klagen.” Soms zeg ik het, het is eruit voordat ik er erg in heb, en dan schrik ik, niet zo’n beetje ook: ben even uit mijn doen. Ik voel me ouder worden, met ontevreden mondhoeken en verslappend haar. Ook meen ik een geur te ruiken van licht bederf.
Als je zegt dat je niet mag klagen, ben je diep van binnen van mening dat je het  best wilt doen, maar ja, het mag niet, want je hebt het goed en iedereen gaat hartelijk met je om, Toch zeg je dát haast nooit als iemand vraagt hoe het met je gaat. Nee: “Ik mag niet klagen.” Het is van die laaglandse terughoudendheid. Volksaard.
Naast me ligt een artikel dat ik uit De Volkskrant heb gescheurd. Over klagen dus. Daarin komt iemand aan het woord die gepensioneerd systeemtherapeut (?) was. Die zegt: “Klagen en zeuren is niet fout. In de juiste dosering kan het erg nuttig zijn.” Want: “Klagen is een methode om te onderzoeken en expliciet te maken wat je dwarszit.”
Die juiste dosering is vaak het probleem. Wie klaagt en zeurt, kan er meestal niet mee ophouden. Dat hoort bij die tragische dynamiek. Als je zeurt en klaagt over het weer, wat de meesten van ons graag doen, kan dat echt niet een methode genoemd worden om te onderzoeken en expliciet te maken wat je dwarszit. Er kan iets anders aan de hand zijn, maar dat zegt je zelf niet. Degene die je gezeur en geklaag moet aanhoren, die daarom echt reden tot klagen heeft, vraagt niet: “Gaat thuis eigenlijk alles naar wens?” Of zoiets.
Antwoord zal dan zijn: “Ik mag niet klagen.”
Ik noteer dit alles op een Italiaanse heuvel in de zachte ochtendzon met uitzicht op de Mont Blanc. Ik heb makkelijk praten. Ook een vervelend zinnetje: “Ik heb makkelijk praten.”