Druilerig

Altijd voel ik lichte weerstand wanneer iemand een zin begint met: “Je gaat me toch niet vertellen dat…”
Gaat dan om iets wat je juist graag wil vertellen. Of graag, dat misschien dat niet, maar wat je wel belangrijk vindt. Wind wordt je uit de zeilen genomen.
“Je gaat me toch niet vertellen dat je geen last hebt van januari?”
Januari zit vol blauwe dagen, maar vandaag is officieel blauw: Blauwe Maandag – maar dan in het Engels, want het betreft hier internationaal onbehagen.
Ik vind het onzin en kan me ergere dagen bedenken, in hartje zomer bijvoorbeeld wanneer je verlamd door de warmte een looggieter belt, omdat er geen water meer uit de kraan komt, en er nergens een loodgieter beschikbaar is, `vanwege de vakantiedrukte’. Als ik iets erg vind, gelukkig niet zo snel, probeer ik te denken aan iets wat nog erger is. Is er altijd. Heb ik het niet eens over de grote boze wereld.
Nog een voorbeeld van het begin van een zin: “Je hebt toch wel een…”
Volgt de naam van een apparaat dat ik niet heb.
Deze week: een daglichtlamp.
In de supermarkt, bij de vis, begon een kennis erover. Ze zag er druilerig uit, gehavende oogopslag. Ik begreep zeker wel hoe dat kwam? Nee, niet meteen. Ze wees om zich heen. Dacht dat ze de tragische supermarkt bedoelde, maar nee, het was januari. Toen begon ze over die lamp. Ging ze iedere ochtend voor zitten, halfuurtje, zoiets. Deed ik toch ook? Ik zei dat ik niet zo’n lamp had. Ze vond dat ik gek was. Of ik er niet in geloofde? Ik antwoordde dat ik er best in geloofde, maar dat mijn methode was me ergere dingen voor de geest te halen. 
Vanmiddag om 18 uur onze tijd beginnen er Blauwe Jaren, is het afgelopen met dat gemiep over die maandagen en januari.