Duwen

Duwen

Vorige week overleed de actrice Ingeborg Elzevier, bijna 90. Ik bewonderde haar zeer, haar weergaloos charmante humor en gevoel voor timing. Twee keer had ik het voorrecht dat ze in een toneelstuk van mij speelde. Was een feest. Fijn vond ik dat ze niet van gedoe hield. Als op de eerste repetitiedag de regisseur van alles uitegde, over de lagen in de tekst, over de valkuilen, over de spanning tussen scènes, zei ze na een kwartiertje aandachtig geluisterd te hebben: “Zullen we het gewoon maar gaan doen?”
Aan die woorden denk ik terug als ik ergens aan begin waarmee ik me nauwelijks raad weet: “Zullen we het gewoon maar gaan doen?”
Jaar of tien geleden reed ik met haar en de andere acteurs mee naar een proefvoorstelling van een van mijn stukken diep in Zeeland. Was eind november en guur. In de buurt van het theater verdwaalden we en op een stille, modderige weg kwam het kleine busje vast te zitten. 
Ingeborg stelde voor: “Zullen we gewoon maar gaan duwen?” Ze stapte fier naar buiten. Ik ook, zo fier mogelijk. 
Naast ons stopte een auto die een hoestend geluid maakte en heftig naar brandstof rook. De bestuurder bleek Sinterklaas te zijn. Hij zat er in zijn eentje in. Hij steeg uit, in vol ornaat, maar zonder mijter, en vroeg of hij een handje moest helpen. De herfstwind liet zijn gewaad en baard wilde dansende bewegingen maken.
Hij stelde zich tussen Ingeborg en mij op en we gingen op volle kracht los.
Toen de auto naar voren schoot, werd vooral Sinterklaas enorm bemodderd, wat hij niet erg vond: “Ben toch al klaar voor vandaag.” En tegen Ingeborg zei hij: “Ik ken u ergens van.” En zij zei: “Ik u ook.”
En ik dacht: dit moet ik gewoon maar onthouden. 
Momenten voor een goed humeur.