Dwingelandij

In een gesprek op de radio hoorde ik een man binnen een minuut of vijf drie keer zeggen dat hij een buikpijnmoment had, dus naar aanleiding van iets wat hij had meegemaakt of waargenomen. Waarover het ging, weet ik niet meer. Het vervaagde na afloop, niet alleen omdat het me niet zo belangrijk leek, maar vooral omdat ik bleef hangen bij die buikpijnmomenten.
We hebben vaak de neiging een reactie te verpakken in iets fysieks. Samengeknepen billen is ook populair: “Ik zat met samengeknepen billen te kijken.” Wanneer ik dat hoor, best dikwijls, voel ik lichte benauwdheid.
Of kippenvel. Iemand vertelt over een gebeurtenis die een zekere ontroering veroorzaakte, wijst naar de onderarm en zegt dan op veelbetekenende toon: “Kippenvel.”
In deze kleine reeks is het buikpijnmoment het meest intens. Is natuurlijk geen echte buikpijn, maar zou buikpijn kunnen zijn. Ongetwijfeld doen die momenten zich bij mij ook voor, maar ik noem ze nooit zo. Bovendien probeer ik ze te vermijden, maar er is nauwelijks iets te vermijden, daarvoor heeft het volle leven te veel praatjes.
Je kunt bijvoorbeeld niet doen of er niet aan een nieuwe regering wordt gewerkt. In principe van het hoogste belang, hoewel er meer van het hoogste belang is.
De buikpijnmomenten tuimelen over elkaar heen. Henri Bontenbal zegt ineens dat een coalitie met JA21 `het meest realistische scenario’ is. Rob Jetten van de partij die de verkiezingen won, wil dat eigenlijk liever niet. Bontenbal aanvankelijk ook niet. De enige die het voor zich zag, is verliezer Dilan Yesilgöz die zich met dwingelandij in de gesprekken heeft gemanoeuvreerd.
Het meest realistische scenario garandeert meestal geen topfilm, vaak niet eens een redelijke.