Ei

Opluchting staat bij mij hoog op het lijstje van aangename sensaties. Vaak kun je die ook opzoeken. Deze dagen kijk ik bijvoorbeeld graag naar de praatprogramma’s waarin het gaat over de debatten die ik niet meer heb hoeven zien: als zwevend kiezer ben ik geland! Ik weet wat me woensdag als democraat te doen staat en wil me niet meer laten afleiden door een eindeloze herhaling van standpunten. Immers: als je iets té vaak hoort kun je er ineens minder in geloven.
Zondagavond was er in Pauw & de Wit een onverwacht kwestie: de beha van Caroline van der Plas, opmerkelijk onderwerp in de verkiezingstijd. Het interview met haar in Nieuwsuur had ik niet gezien, maar blijkbaar bracht er iets in haar kleding een storend geluid voort. Dat was de paniekknop die ze in haar beha had gestopt.
Wist even niet wat een paniekknop was en vroeg me dus ook meteen af of ik die ook nodig had. Heb het opgezocht. Dat die bestaat zegt veel over staat van het land. Je kunt alarm slaan wanneer je bijvoorbeeld bedreigd wordt. In dit land zijn veel mensen er sterk in, in bedreigingen.
Ik begreep dat mevrouw van der Plas wel vaker wat in haar beha stopt. Tijdens een van de formatiebesprekingen een gekookt ei. Waarom niet? Hoort beetje bij wie ze is. Ik zal nooit op haar stemmen, maar waardeer het zeer dat ze zo strikt zichzelf is.
Soms doet ze me denken aan Erica Terpstra, zoals die er op Prinsjesdag uitzag: alsof ze ieder moment kon gaan volksdansen. Denk ik ook altijd wanneer mevrouw van der Plas in beeld komt, met haar kleurrijke uitstraling. Er wappert van alles om haar heen. En dat ze dan vrolijk een kleine Sloveense tamboerijn uit haar beha te voorschijn tovert. En dan hopsa heisasa hupsakee.