Empathie

Weer wijs ik erop dat je als thuisblijver toch veel vakantievreugde kunt beleven. Eergisteren was het Zwarte Zaterdag, in heel Europa, geloof ik, maar vooral in Frankrijk. Daar was de Route du Soleil behoorlijk problematisch. Altijd fantastische naam gevonden, Route du Soleil: je voelt dat je op weg bent naar betere tijden dan toen je vertrok, naar de beste zomerzon die er bestaat, maar toch zijn mijn herinneringen eraan niet optimaal. 
Zaterdag hoorde ik dat je tussen Lyon en Marseille veel geduld moest mobiliseren, wachttijd van anderhalf uur. Vond ik meevallen. Mij staat een wachttijd van een uur of drie bij. En er was ook iets met de auto, nou ja, iets, méér dan iets. De motor mocht niet afslaan en dat kon hij ineens zonder waarschuwing doen. Duurde best een tijdje voordat ik die weer aan de gang kreeg. Dat vooruitzicht zorgde voor kruidige spanning. 
In principe hoeft het niet héél erg te zijn, maar dan moet je wel de ruimte hebben, en die heb je in een file op een Franse snelweg op Zwarte Zaterdag niet. In die omstandigheden missen medeweggebruikers, zéker de Franse, de empathie waaraan je behoefte hebt.
Als thuisblijver is het troostrijk in alle rust door die verre momenten te dwalen, maar ik dacht uiteraard ook aan Parijs, want de tergende traagheid op de Route du Soleil kwam ook doordat de meeste Parijzenaren eropuit trokken. 
De stad is een andere stad, leger natuurlijk en ook stiller, er is veel gesloten, veel kan er niet, het is er dan ook meestal te warm. 
Graag ben ik er dan toch. Ik houd van de namiddagen daar, het zomerlicht ziet er vermoeid uit, lange schaduwen in verlaten straten, op veel terrassen is er gewoon plaats.
Als thuisblijver ben je even prettig in dubio.