Experiment

De straat hier is bijna vier jaar autovrij, nu de gewoonste zaak van de wereld, ik sta er zelden bij stil, kan me niet eens meer voorstellen dat er auto’s voorbij het huis raasden.
Op maandag en donderdag kan het even door me heen schieten als ik de vuilniszak op de hoek van de straat zet. Voor het huis mag niet, want ook voor de vuilniswagen is de straat verboden.
Zak moet er voor 8 uur staan, want vanaf dat moment kan de wagen komen. Soms is hij er strikt op dat tijdstip, kan ook halverwege de ochtend zijn, valt geen peil op te trekken. Daarom nemen we het zekere voor het onzekere, en zorgen we voor sterk getimede plaatsing van de zak, voor mij is dat een uur of 7, want dan ben ik toch al in bedrijf. 
Je komt blootvoetse buurtbewoners in ochtendjassen tegen of in haastig aangetrokken kleding. Iedereen zegt getergd wat over het tijdstip, want dat doen we als we kwetsbaar zijn. Dat het vroeg is. Of dat we dapper zijn – weet niet waarom. Af en toe merkt iemand iets op over de tijd die verstrijkt.
Doet tijd iedere seconde, maar meestal laten we het maar zo. Daar op de hoek van de straat: “Ja, alweer maandag.”
Gistermorgen lag, nee, stond er een opvallend object: een kerstboom, niet met kluit, maar met aan de onderkant een houten kruis. En, ook opvallend, in min of meer perfecte conditie. Er konden zo ballen aan en een piek op.
Iemand had die dus al paar maanden thuis staan. Waarom? Voor de gezelligheid? Gewoon lui? Bij wijze van experiment? Zuinigheid: kijken of die dit jaar Kerstmis haalt? Eind december op reis gegaan? Bekaf thuiskomen en dan die boom!
Ik dacht: nog 9 maanden! Voelde ineens drang haastig véél te gaan doen. Maar kom op, eerst lente, alsjeblieft lente!