Fluitje

Weet niet meer in welke krant ik het las, klein bericht in de marge van het grote nieuws: Man aangehouden die in een supermarkt andere man het ziekenhuis had in geslagen. Eerste drong voor, tweede sprak hem daarop aan, ruzie, klappen, ziekenhuis. Mishandelde man nog steeds in kritieke toestand.
Soms vergeet ik zo’n bericht snel, soms blijf het me bij. Was nu het geval. Zaterdag las ik het, gisteren dacht ik er nog aan.
Stel me voor dat ik in de rij stond waarin de agressieve man voordrong, getuige was van de woordenwisseling die ontstond, en de klappen zag aankomen. Wat zou ik doen?
Stom dat ik het niet weet. Op het moment van de dreigende eerste klap ertussen springen? Me er op een andere manier mee bemoeien? Graag los ik veel met humor op, maar het werkt niet altijd en kan alles ook erger maken. Mijn karakter heeft geen vechtersbaas van me gemaakt, dus de hufter met een ferme watjekouw duchtig kalmeren is niet aan de orde.
Probleem is ook dat er geen tijd is om alle mogelijkheden rustig de revue te laten passeren.
Toch moet er wat aan te doen zijn. De grote wereld om ons heen is zo rampzalig dat we van onze kleine samenleving alsjeblieft het beste moeten maken.
Misschien hadden we daar in de supermarkt met ons allen moeten optreden, gewoon om de ruzie heen gaan staan en wat verzachtends te berde brengen of de voordringer van harte uitlachen, zo van: kom op zeg, ga lekker op je balkon staan schreeuwen. Of allemaal keihard op een ontzettend naar fluitje blazen.
Maar ja, iemand moet het initiatief nemen. Zou helpen als velen van ons vinden dat zelf te moeten tonen. Solidariteit gegarandeerd, denk ik, maar misschien ben ik te optimistisch, maar dat kan niet belachelijk zijn.