Fluitmuziek

Natuurlijk, teleurstellingen moet je kunnen incasseren, maar zelf wil ik dat graag niet te vroeg hoeven doen. Nieuwjaarsdag is een wat wazige, schrale dag waarin we stamelend naar een richting zoeken. Wat helpt is wanneer we enige sturing krijgen. Het schansspringen in Garmisch-Partenkirchen! En de wat tuttige muziek uit Wenen aan het einde van de ochtend.
De NOS stopt met Garmisch-Partenkirchen. Te duur. Begrijp me goed, het evenement boeit me niet tot het einde toe, na een sprong of vier begin ik me te vervelen, maar het hoort bij nieuwjaarsdag waarmee ik me zo weinig raad weet. Bij die eerste sprongen stel ik me voor dat ik het ben die in vliegende vaart over die schans gaat, hup, weg uit de dag, over januari en februari heen en dan ergens in maart landen wanneer er al wat lente in de lucht zit. 
Natuurlijk, ik kan op andere zenders terecht, maar daar gaat het niet om. Een traditie van 70 jaar!
Ik had het anders aangepakt als ik NOS was. In mijn prille jeugd was er op televisie een kinderuurtje (heette zo) waarin we keken naar bijvoorbeeld de avonturen van Pipo de Clown. Soms ging er wat mis om onbekende redenen en dan zei de omroepster: “Jongen en meisjes, Pipo en Mammaloe hebben vandaag de weg naar Hilversum niet kunnen vinden. Daarom kunnen jullie nu kijken naar een Poolse animatiefilm.” 
Die animatiefilm met kartonnen popjes en zenuwslopende fluitmuziek vonden we zo erg dat onze teleurstelling beetje verbleekte. We gingen buiten spelen.
Had woensdag ook gekund: “Dames en heren, de schansspringers zijn elders in Europa op avontuur gegaan. We weten niet waar. Daarom nu een herhaling van de Frogers op vakantie in Bulgarije.”
Snel de deur uit, de gezonde frisse lucht in!