Gaar

Vond je als kind lastig: actie ondernemen waarvan je ouders of andere volwassenen zeiden: “Daar word je groot van.” Je wilde niet anders dan groot worden, maar wel zelf bepalen hoe dat in z’n werk ging. Richtlijnen van anderen waren bijna altijd lastig.
Je had bijvoorbeeld forse ruzie gemaakt met je beste vriend of een klasgenoot een felle klap voor zijn kop gegeven, dan zei je vader of de onderwijzer dat het niet goed was wat je had gedaan en je tegen die vriend of klasgenoot moest zeggen dat je het niet `zo bedoeld’ had. Dan kwam het: “Ja, daar word je groot van.”
Je had op dat moment wel wat anders aan je hoofd dan groot worden, vooral de vraag of je het wel of niet `zo bedoeld’ had. Ruzie met je beste vriend, nee, toch liever niet. Maar die klap op het hoofd van die oervervelende klasgenoot, ja, die had je wel degelijk zo bedoeld. Misschien te impulsief, best mogelijk, maar toch.
Je wilde echter niet dat de kwestie in de lucht bleef hangen, dus daar ging je. Beste vriend was een fluitje van een cent, want jullie waren niets voor niets beste vrienden. Maar toen die klasgenoot. Je zei dus: “Ik had het niet zo bedoeld.” En ondertussen merkte iedereen, inclusief die klasgenoot, dat je écht niets anders had bedoeld.
Minister Faber zei voor de zoveelste keer iets ontstellend doms, nu tegen Jaïr Ferwerda, de grapjas van de parlementaire journalistiek. Ze kreeg daarvoor op haar donder van de minister van Defensie. Even later verontschuldigde zich bij Ferwerda en het was goed te zien dat ze het zei omdat het moest (“Word je groot van!”). Het was tegen Ferwerda, dus ze kwam ermee weg. Stel dat het bij Sven Kockelmann had gemoeten! Qua kabinet waren de rapen hartstikke gaar geweest.