Gave

Hoe ik er terechtkwam, weet ik niet meer, is jaren geleden, maar ineens zat ik in een sterk naar schoonmaakmiddel ruikende nieuwbouwwoning bij een mevrouw die zacht over mijn achterhoofd en nek wreef. Kort door de bocht: ze had gaven die voor een normaal mens niet te bevatten zijn. Misschien zat ik er wel uit nieuwsgierigheid. 
“Je hebt problemen met afscheid nemen,” zei ze nadat ze mijn hoofd even had losgelaten.
Ik wist niet of ik dat moest bevestigen of ontkennen, daarom hield ik mijn mond.
Terwijl ze doorging met wrijven, dacht ik na over afscheid. En mijn problemen daarmee. Daarom kon ik me niet zo concentreren op wat ze daarna zei. Het drong zweverig tot me door, iets met mijn vader en chaos in mijn omgang met geld.
Op weg naar huis bleef ik nadenken over alle keren dat ik afscheid nam in mijn leven, en thuis begon ik er weer over, toen me gevraagd werd hoe het was bij de bovennatuurlijke vrouw.
’s Avonds in bed vond ik dat mijn bezoek dus toch een functie had. Over afscheid nadenken helpt je bij te beseffen wie en wat belangrijk zijn in je leven. Kom je verder mee.
Gisteren kwam een van mijn familieleden op het idee onze handen te laten lezen door ChatGpt. Dat laatste zit nog niet in mijn systeem en het mag van mij ook zo blijven, maar ik weet niet of dat haalbaar is.
Ik weet nu dat de lijnen in mijn hand duidelijk zijn. Mijn karakter is gevoelig, analytisch en intuïtief. Ik heb behoefte aan harmonie, structuur en waarheid.
Er volgde nog veel meer, meer dan een mens van zichzelf kan behappen, maar hier bleef ik al hangen, ook omdat ik hardop uitsprak wat ik las, vaag triomfantelijk, wat ik beter niet had kunnen doen. Hoewel: er ontstond een fel, maar verhelderend gesprek.