Getuige

Al vaker beweer ik het, maar telkens herhaal ik het met genoegen: voor nieuwe verhalen en onverwachte belevenissen en avonturen, hoef je maar de straat op te gaan en je wordt op je wenken bediend. Natuurlijk wel goed kijken en luisteren, niet de hele tijd het mobieltje bestuderen. Er is voortdurend van alles aan de hand.
Interessant is wanneer er iets gebeurt waarvan je niet weet wat ervan te denken, terwijl je het fascinerend vindt je er nog even mee bezig te houden.
Gistermorgen kom ik van de bakker terug en zie op de brug tegenover mijn huis een vrouw met een aangelijnde hond staan, rommelig hondje, je ziet meteen dat hij met alles om heen intens te maken wil hebben. De vrouw kijkt uit over het water, dromerig, met een breekbare glimlach.
Ik ga langzamer lopen, want graag fantaseer ik over haar, over haar leven.
Een man passeert me, ik voel zijn haast. Hij heeft een net iets te blauwe jas aan. Het is duidelijk dat de vrouw zich enorm van zijn aanwezigheid bewust is: ze laat het water voor wat het is en kijkt zijn kant op.
En dan: de man neemt de riem waaraan de hond vastzit over, raakt even de onderarm van de vrouw aan, allemaal in één beweging, lijkt het, en loopt dan door. Ze hebben geen woord met elkaar gewisseld.
De vrouw kijkt weer naar het water, man en hond zijn om de hoek verdwenen.
Wanneer ik de voordeur heb geopend en nog even omkijk, zie ik dat de vrouw haar weg aan het vervolgen is, met fiere tred.
Ondertussen laat ik me zacht meeslepen door het verhaal waarin ik ben beland. Waarvan ben ik getuige geweest? Misschien een dagelijkse gang van zaken, een man en een vrouw die de uitlaatroute voor de hond verdeeld hebben. Maar volgens mij is dat niet zo. Nee zeg!