Grootmeester

Ons lachgedrag is fascinerend. Vaker dan soms lach je terwijl er niets te lachen valt, maar je sterk het gevoel hebt dat het moet. Bijvoorbeeld bij iemand van wie je afhankelijk bent, een vakman die iets belangrijks in huis komt herstellen. Het duurde even voordat je hem (m/v/x) te pakken kreeg en toen bleek het moeilijk een afspraak te maken: hij moest `een gaatje’ vinden. Dat gaatje werd zichtbaar over twee weken om half 8 in de ochtend. Je vindt het geen aangenaam tijdstip, maar bent dolblij dat hij er eindelijk is. Eerst drink je een paar koppen koffie met de vakman, terwijl die hard nare politieke standpunten verkondigt en ja, om de haverklap een grapje maakt. Die grapjes hebben weinig amusementswaarde, maar toch lach je telkens hartelijk, want je wilt graag dat het lek in de badkamer dadelijk geen lek meer is. Daar heb je veel voor over.
Er zijn ook andere omstandigheden: je lacht om je zorgen of die van een ander beetje te relativeren. Het is niet echt lachen, het ziet er zo uit en klinkt ook als lachen, hahaha, graag hard, maar ook weer niet té.
Net als iedereen lach ik natuurlijk het liefst om iets wat écht leuk is, een grap, een absurde situatie, en soms, in deze tijd vaker dan soms, merk je dat er niet zo veel te lachen valt.
Eergisteren zag we de heer Rutte als gastheer gul in de weer op het NAVO-hoofdkwartier. Hij is de grootmeester van de lach.
Voor me ligt een foto waarop hij naast de Amerikaanse minister van Defensie staat, Pete Hegseth, die ook handelaar in de tweedehandsauto’s had kunnen zijn. De mond van de heer Rutte staat ontzettend wijd open alsof hij zijn lach werkelijk alle ruimte wil geven. De lach heeft die ruimte nodig, anders wordt die niet geloofd.