Hakkelend

Hoe groot is de blijdschap?
Die vraag stellen nieuwslezers altijd, maar dan ook écht altijd wanneer er een groot internationaal probleem is opgelost of bijna is opgelost. 
Gisteren hoorde ik de vraag in het ochtendjournaal. Ging uiteraard over het Midden-Oosten. Als alles gaat zoals iedereen hoopt, kan de wereld opgelucht ademhalen. En natuurlijk is er dan sprake van grote blijdschap, maar hoe groot die is, valt moeilijk te zeggen. Er zijn geen woorden voor. Als er voor stralende gebeurtenissen geen woorden zijn, kan het niet beter.
Je merkt ook altijd dat de corespondenten ter plekke de vraag ongemakkelijk vinden: hoe groot is de blijdschap?
Hetzelfde geldt voor sportvraag: wat ging er door je heen? Atleet heeft ongekende prestatie geleverd, is over eigen grenzen gegaan, levenslang voor getraind, gehuild bij het Wilhelmus en dan als toetje moeten zeggen wat er door je heen ging.
Meeste sportmensen zijn voorbeeldig beleefd, niemand zegt: “Van alles, maar dat houd ik lekker voor mezelf.” Is antwoord dat in de buurt van de waarheid komt, maar nee, hakkelend naar woorden zoeken, natuurlijk hakkelend, en de interviewer kan verder niets met het antwoord, natuurlijk niet, het blijven stamelende woorden die ergens in het niets luchtig uit elkaar spatten.
Hetzelfde geldt voor blijdschap. Bovendien kun je van bijvoorbeeld Nasra Habiballah niet verwachten dat ze het ineens over blijdschap kan hebben nadat ze dag in dag uit in begrijpelijke taal diepe ellende moest doorgeven.
Zelf vind ik het ook altijd moeilijk blijdschap duidelijk te maken. Ik denk die goed te zien is, maar als kind moest je er kraakhelder over zijn. Kreeg je een cadeau: “Zeg tante Mies eens hoe blij je bent.”