Handwerken

In mijn rooms-katholieke jeugd, waarover ik geen klachten heb en waarvan ik geen blijvende problemen heb overgehouden, speelde Maria een belangrijke rol. Aan het begin van de schooldag moesten we klassikaal uit één mond `Wees gegroet Maria, vol van genade’ bidden. Wat dat `vol van genade’ was, wist ik niet, maar ik ging er verder ook niet over piekeren.
Op ons onderhemd zat een scapulier gespeld, een woord dat ik nu voor het eerst sinds een jaar of zestig noteer, een kleine, blauwkleurige medaille waarop Maria stond afgebeeld. Die moest je, meen ik, behoeden voor allerlei noodlottigheden.
Toen in de jaren zestig een nieuwe tijd begon, was ook dat allemaal voorbij. Mijn ouders gingen anders met hun geloof om en ik ging daar automatisch in mee. Maar als ik, meestal in het buitenland, een oude kerk bezoek, blijf ik nog altijd even bij het beeld van Maria stilstaan.
Wat er verder allemaal om haar gebeurt, gaat langs me heen, maar soms lees ik er nog over. Zoals deze week: fanatieke katholieken hebben er bij de hoogste instantie in Rome op aangedrongen dat Maria ook Medeverlosseres genoemd mag worden. Deze vraag begrijp ik niet helemaal, maar Rome heeft nee gezegd. 
Ik denk dan terug aan de godsdienstlessen op de lagere school. Daarvoor betrad een vlezige pastoor het lokaal. Met dampende sigaar. Hij hing een bord van groen vilt op het gewone bord. Daarop kon hij plaatjes plakken. Die viste hij op uit een schoenendoos. Bijvoorbeeld Maria die zat te handwerken. Daarnaast plakte hij een open raam en op de vensterbank zat een duif. De pastoor mepte met de aanwijsstok tegen die duif: “De Heilige Geest. Die zorgde ervoor dat Maria zwanger werd van Jezus.” 
Momenten maakten diepe indruk.