Hanteerbaar

Wat maakt een indringend gesprek een indringend gesprek? Meestal zijn er dan rapen gaar of bijna gaar. Gaat, geloof ik, nooit over iets aangenaams. Ik kan zeggen: “Ik ben gek op je. Zullen we ons best doen ons hele leven bij elkaar te blijven?” Ik noem maar wat. Best een intense mededeling en een intense vraag, maar beschouwen we niet als het begin van `een indringend gesprek’.
Ik dacht erover na toen ik las dat minister Bruins, die media in zijn portefeuille heeft, de voorzitter van de raad van toezicht van de NPO, Tjibbe Joustra, `indringend’ heeft toegesproken. Iemand indringend toespreken is wat anders dan een indringend gesprek voeren.
Dat over die indringende toespraak stond in een artikel over de malaise in omroepland. Niet overal, op sommige plekken, hoewel we het meeste niet weten.
In dit geval ging het over NPO-baas Frederieke Leeflang die zich niet gedroeg zoals iedereen daar wilde dat ze zich gedroeg. Daarom stapte ze op. Wat er precies heeft plaatsgevonden, weten we niet, want dat weten we nooit. Daarom is alles wat erover gezegd en geschreven wordt nauwelijks hanteerbaar, ik bedoel: we hebben we niets aan.
Blijkbaar zei ze duidelijk als haar iets niet beviel, soms behoorlijk hard. Omdat we het fijne ervan niet kennen, kunnen we er niets over zeggen. Er ontstond een onveilige werksfeer, was zelfs sprake van een angstcultuur.  O, altijd die enorme woorden! Verbazingwekkend dat het zover kan komen. Het gebrek aan weerbaarheid en autonomie is treurig.
Er is dus een raad van toezicht, maar zoals bijna altijd bij een raad van toezicht: die doet niets, behalve in nette pakken wat centjes opstrijken.
Van de indringende toespraak van de minister hebben we geen idee.