Heuvels

Gewoon even doorzetten.
Ik voel bezwaar tegen ieder zinnetje waarin `gewoon’ voorkomt, want niets is gewoon, gelukkig, maar ja, verzet is zinloos, dus: gewoon even doorzetten.
Haast nooit zeg ik het tegen iemand, want het lijkt dan zo makkelijk, gewoon even doorzetten. 
Soms tegen mezelf, op de fitnessclub bijvoorbeeld: moet ik twintig keer iets omhoog tillen dat ik normaal nooit in mijn handen heb. Na een keer of drie denk ik fel: waarom, waarvoor is dit nodig? Die vragen kun je daar niet hardop stellen, daarom berust ik nukkig: gewoon even doorzetten.
Of als ik me heb voorgenomen mijn werkkamer op te ruimen, ik noem maar wat. Sta ik in de deuropening en kijk vanaf daar om me heen. Ik neem ieder voornemen serieus, dus ook een van mezelf, maar weet niet waar ik moet beginnen, en hoe, en het is van groot belang dat je dat wel weet. Dan spreek ik de woorden hardop uit: gewoon even doorzetten.
Heb een hekel aan winkelen in de supermarkt en zodra ik binnen ben, hóór ik me geïrriteerd denken: gewoon even doorzetten.
Toen ik kind was, niet eens zo lang geleden, werd het vaak tegen me gezegd, vooral als ik iets moest doen wat ik niet wilde, en dat deed zich regelmatig voor, meestal kwesties die samenhingen met mijn leerplichtigheid:  gewoon even doorzetten.
“Ja,ja,” zei ik dan en ik vond het al heel wat dat ik dat zei.
Ik stel me voor dat de Vierdaagse me vandaag door de heuvels bij Groesbeek voert, hartstikke fraai gebied, maar aan het begin van een van die heuvels zou het in me kunnen opkomen: oké, nu is het mooi geweest! En dat is het ook, drie dagen lang, bijna. Maar dan dringt het tot je door: morgen is het allemaal voorbij. En dat zou ook weer niet mogen! Ja, daar ben je tégen.