Hielen

In mijn directe omgeving worden ze er weleens moe van dat ik wat erg is, niet meteen héél erg vind. Ik heb het niet over dood en rampen, nee, het erge dat bij het gewone dagelijks leven hoort. Ik ben ervan overtuigd dat er altijd ergens een zonzijde is en die zoek ik dan. Soms duurt dat zoeken even, maar het is uiteindelijk altijd de moeite waard.
Niet dat ik nu zo’n ontremde positivo ben, maar ik heb geen zin me snel neer te leggen bij iets wat tegenzit. Heb wel wat anders te doen!
Ik ben ook vaak geneigd te roepen: “Er zijn ergere dingen!” Soms begin ik die dan op te sommen, maar het is beter dat je dat niet doet, want dan kunnen die ergere dingen plotsklaps dichtbij komen.
Gisteren hoorde ik op de radio een zware stem hevig over de naderende griepepidemie somberen. Ging vooral over de gevolgen ervan voor ons sociale leven en de werkvloeren.
Natuurlijk, het is hartstikke lastig, voor sommige mensen méér dan dat en ik weet waarover ik het heb, want ik kom net uit een longontsteking, maar de meesten van ons hebben ervaring met griep: even doorbijten, en je wéét ook dat het even is, en daarna is er die dommelende periode die we `uitzieken’ noemen. Iedereen vindt ook dat je dat moet doen: “Je moet er wel de tijd voor nemen.” Altijd lekker als je ergens de tijd voor mag nemen, meestal zit de tijd jou op de hielen.
Je ligt op bed, paar avonturen van Kuifje binnen handbereik, in het huis is het stil, op straat hoor je de haast van het leven dat zonder jou doorgaat, af en toe tuimel je zacht weg in dromen waarover als je weer wakker bent, een tijdje in alle rust kunt mijmeren en zo nu en dan denk je aan wat je allemaal gaat doen wanneer je uitgeziekt bent. Beetje opnieuw beginnen.