Hoffelijk

Regelmatig, véél te regelmatig krijg ik digitaal de vraag of ik mijn mening wil geven over een restaurant waar ik heb gegeten, een theatervoorstelling die ik heb bezocht, een hotel waar ik heb geslapen, service die een bedrijf heeft verleend en ga zo maar door. Er staat altijd bij dat mijn mening belangrijk is en dat ze daarvan iets leren. Ik moet me dan natuurlijk gevleid voelen, maar die zachte sensatie heb ik niet, want het is onzin.
Ik ben niet iemand die snel klaagt, maar als mijn mening wordt gevraagd en ik iets niet in orde vind, dan meld ik dat, anders kun je net zo goed geen mening geven. Het is nog nóóit gebeurd dat ik daar iets op hoorde. Daarom ben ik ermee gestopt. Ik doe voortdurend mijn best me als hoffelijk mens te gedragen en houd er niet van vragen te negeren, maar heb geen zin in doodlopende communicatie.
Zojuist komt er een bericht binnen van PostNL met als onderwerp een vraag: “Beste klant, hoe heb je de reis van je pakket ervaren?”
Paar dagen geleden heb ik inderdaad een pakket gekregen, uit Alkmaar, bij de buren bezorgd, want ik was niet thuis. Het is waar, het pakket is op reis geweest, van Alkmaar naar een sorteercentrum en toen naar mijn huis, daarna nog een kort reisje naar de buren.
Wat heb ik daarbij ervaren? Niets. Ja, toen ik mijn fiets op slot zette, zag ik de buurman in zijn deuropening staan met een pakket dat hij blij omhoog hield. Hij vroeg wat erin zat, dat zei ik hem en daarna zijn we een glaasje gaan drinken en werd het best laat.
Je kunt dat een ervaring noemen, maar wat kunnen ze daarmee bij PostNL?
Ze vragen naar mijn ervaring, omdat ze de pakketbezorging `nog beter’ willen maken. Heb ik een mening over, maar die houd ik voor me.